Otuz beş yıllık ilişkimi bitirdim

Gündelik yaşam içerisinde yer alan bu tür gelişmelerin, sanal ortamda ele alınmasına ve hatta afişe edilmesine "hayır" diyenleriniz olacaktır. Mutlaka... Ancak yazmadan duramazdım Çünkü "Yazmak bir nevî rahatlamaktır" diyenlerdenim ve yazdım. 

Dile kolay tam otuz beş yıl. Şairin dediğine göre "yolun yarısı", bir başka tanımlamayla bir yetişkin ömrü. Anca beraber kanca beraber deyimine denk düşen inanılmaz bir birliktelik yaşadık otuz beş uzun yıl onunla... Son bir kaç yıl hariç hiç bir sorun yaşamadık, sevincimde veya üzüntümde bir nefes mesafesi yanı başımdaydı. Bu kadar sorunsuz bir ilişkiyi anlatmak için cümle kurmakta zorlanır ya insan. Ben de zorlanıyorum işte. Mazur görün lütfen. 

Ancak son bir kaç yıldır bazı sosyal ortamlarda birlikte görülmemiz bir takım rahatsızlıklar yaratmaya başladı. Yadırgayanlar, ayıplayanlar ve hatta sözle sataşanlar oldu. Hele bu yaz yolculuk etmiş olduğum vapurun güvertesinde, o püfür püfür esen rüzgârın eşliğinde, açık havada sarmaş dolaş olmuş âdeta birbirimize karışmıştık ki; çok sert bir şekilde uyarıldık. Görünen o ki ilişkimiz artık çok tepki görüyor, yadırganıyordu. 

Kaçınılmaz ayrılıklar başladı. Onunla birlikte olmadığım zamanlar çoğaldı. Buluşmalarımız ya gizli oluyor veya ıssız ortamlarda gerçekleşiyordu. İlişkimiz öyle bir boyuta ulaştı ki çaresiz onu ihmal etmeye başladım. 

Araya bir kere ayrılık girmeye görsün. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur misali her şey çorap söküğü gibi peşi sıra geldi ve ayrıldık. 

Evet... ayrıldık. 

Şimdi onu aklıma getirmemeye çalıştığım dakikalardayım ve bu dakikalar, saatlere, günlere, aylara dönüşecek biliyorum. Hiç istemediğim halde alışmak ve dahası unutmak zorundayım bunu da biliyorum. 

Ancak çarem yok, onsuzluğu kabul etmek ve başarmak zorundayım. 

Velhasıl dostlar; 

Olan oldu, otuz beş yıl yarenlik etmiş olduğum; sigaram ve ben tek celsede boşandık. 

... 

Mutlu yıllar diliyorum.