Otuz Beşlik; Kapı Açılır ve Kapanır Gibi

Metronun gelmesine, seni alıp gitmesine 8 dakika vardı, tam 8!

Elinde o gazetenin renkli eki ve tatilde poz poz insanlar ve sen işten dönüyordun, az sonra evinde olacaktın ve sen, bir başına kadın, bir başına yaşamanın ne biçim bir şey olduğunu bu kentte çok iyi bilen.....

Hayat seni biledi, işte BU sen kaldın senden.

Eki bıraktın, sağına soluna ve tam karşına baktın, tek tük, beş on insanlara; konuşan azdı aralarında, sessizlik, hepsi de metro gelse de gitsek, diyordu sana. Sen ise birine, ama iyi birine sarılıp saatlerce konuşup yatmak istiyordun sıcak duygularda.

Geçen gün Duygularda öyle bir mevzu açılmıştı, sonra kapı kapanır gibi kapanmıştı.

O yüzlerden sıkıldın, kendi geçmişine, o yüzlerine döndün; banyodaydın, yaş teklerde ve bir ŞEY olmuştu, o şey için abartılı ağlıyordun su her yanından dökülürken, daha yaş neydi ki, senin için hayat? Ama böyleydi sende, bak şimdi otuz beş ve sen metro beklerken, içinden yine dökülüyordun; döke döke yaşıyordun kendini.

8 dakika bitmek üzere, birazdan metro gelir ve sen....

Sahneye nasıl girdiysen öyle çıkmasını bileceksin sahnenden, demedi kimse sana, gerçi deselerdi yüzüne ne değişirdi bilemezdin yüzünde; kimsenin yüzünden olmuyorsun böyle; böyle olduğun için işte böylesin SEN!

1. Not: Geç bir saatti, geç saatlerde daha geç geliyordu metro ve senden de geçmişti artık, artıklarınla idare ediyordun.

2. Not:

Bu şiiri ya da

imsiyi yazmak için

bekledim dedin

eve girince kendine

metroyu

tam otuz beş yıl

yaşamaya kolay

ama ölmeye değil

hem ölmek de ne

daha ağlayacak

çocuk kalacak onca yıl

önümüzdeyken.

Ş.Y.