Öykülerin öyküsü

Onu doğurdular...
Pamuklara sarıp büyüttüler...
Sevgi verdiler hiç karşılıksız...
Şımarttılar! (Hoş şımartmasalar da fark etmezdi)
Kendilerinden kıstılar ona verdiler, eğittiler...
İnsanlığın tarih boyunca öğrendiği her şeyi önüne sundular…
Bildikleri ve sahip oldukları her şeyle donattılar...
Savunmayı anlattılar...
Saldırmanın en iyi savunma olduğuna ikna ettiler...
İnsanlığa ait her servetin ona ait olduğuna inandırdılar...
Al dediler, gerektiğinde tepe tepe kullan...
Her şey sana ait! Helal!
Hesap vereceğin tek yer Tanrın!
Oda şimdi sormaz hesabı... Sonrası Allah Kerim…
Egemen ol! Herkese sözün geçsin…

Ayağına bas!

Karşı tarafta aynı şeyleri yaptı...
Onlarda aynı şekilde yetiştirdiler evlatlarını…
Geleceklerini emanet ettikleri insanlarına aynı şeyleri verdiler...
Onlarda tüm güç ve bilgilerini sundular önlerine gençlerinin...

Ezdirme kendini! Egemen Ol! Sözün emir olsun!

Ayağına bas!

Karşı karşıya kaldı gençler düz ovada…
Bindiler tanrısal güçleri olan makinelerine, bilgilerine, donatılarına…
Ve olanca güçleriyle sürdüler birbirlerinin üstlerine…
Kafa kafaya çarpıştılar,
Kulakları sağır eden gürültüyle,
Paramparça oldular…
Dağıldılar bin parçaya…

Bu bir savaş öyküsü değildir…

Öykülerin öyküsü,

Bu sıradan bir aşk öyküsüdür...
Her evden yükselir üstelik…
Yaraların acıttığı, inlemelerin gökyüzüne ulaştığı,
Aşk öykülerinin son nefesidir...