Bin yılın soğuğu (bölüm altı)

Helikopterin sesi kesildiğinde etraf derin bir sessizliğe gömüldü. Hemen ardından karanlığı yırtan boğuk bir ses duyuldu.

“Katya nasıldı İyi becerdin mi?”

Adamımız az daha küçük dilini yutacaktı. Sesin sahibini tanımıştı. DİDEM’in başkanı… Az kalsın elindeki kavanozu düşürecekti. Yakınına gelen başkan.

“Kavanozu yanındakine ver!” diye emretti.

Titreyen ellerle kavanozu arkadaşına verirken, nerde hata yaptım diye düşünüyordu. Keşke öldürmeseydim kaltağı. Şimdi ne olacak? Başkan düşüncelerini okumuş gibi konuştu.

“Seninle dostça konuşmanın zamanı geldi.”

Elini omzuna attı ve az öteye doğru sürükledi. Az sonra iki el silah sesi duyuldu Civardaki evlerden ne dışarı çıkan oldu ne de pencereden bakan. Belli ki alışkındılar böyle şeylere. Başkan geri geldiğinde helikopterdekilere seslendi.

“Dimitri, bebeğine baksana!”

Az sonra cam kavanoz Dimitri’nin elindeydi. Rus gevrek gevrek gülümsedi. Bin yılın soğuklarında kış kelebekleri geri dönecek ve helikopter havalandı.

(Öykümüzün bundan sonraki bölümlerindeki olaylar ve kişiler tamamen hayal ürünüdür. Hayallerin arasına yerleştirilmiş az sayıda gerçek dikkatli bir okuyucunun gözünden kaçmayacaktır.)

Seksenli yıllarda ABD ve Sovyet Rusya arasında soğuk savaş hüküm sürerken Dimitri, Moskova üniversitesinde gen mühendisliği dalında öğrenim görüyordu. Çevresindekilerle iletişimi yok denecek kadar azdı. Çoğu zaman kuytu bir köşeye çekilir derin düşüncelere dalardı. Ne var ki parlak bir zekâsı vardı. Hocaları tarafından el üstünde tutuluyor, iltifatlara boğuluyordu. Alçak gönüllüydü. İltifatlara pek de aldırış ettiği söylenemezdi. Genç yaşına rağmen kendisini çok iyi tanıyor, geleceğe yatırım yapıyordu.

Mezun olmasına yakın bir gün Arpat Caddesinde başıboş dolaşırken arkasından bir adam yaklaştı. Akşamdı ve hava kararmaya yüz tutmuştu. Adam koluna girdi ve “Dimitri Çelskaya” dedi. Genç adam oldukça korkmuştu. Yutkunarak geri döndü. Karşısında bir doksan boylarında ızbandut gibi bir adam vardı.