Bin yılın soğuğu (bölüm yedi)

Genç adam, oldukça korkmuştu. Yutkunarak geri döndü. Karşısında bir doksan boylarında ızbandut gibi bir adam vardı. Göz çukurlarına kaçmış küçücük gözleriyle Dimitri’ye bakıyordu. Dimitri Çelskaya, bir kez daha yutkundu. Eli ayağı titriyordu. Kimdi bu tanımadığı adam? Yabancı gözle kaş arasında kimliğini çıkartarak gösterdi. Dimitri’nin korktuğu başına gelmişti KGB…* (Sovyetler Birliği dönemindeki istihbarat teşkilatı) Yine de sakin görünmeye çalışarak

“Ne istiyorsunuz?” diye sordu.

Adam, “biraz konuşmak” diye yanıtladı.

“Sizi dinliyorum”

Yabancının cevabı kısa ve net oldu.

“Bizim için çalışmanızı istiyoruz yoldaş”

Daha sonraki yıllarda Dimitri, KGB’yle çalışmaya başladıktan çok sonra KGB’nin uzun zamandır kendisini takip ettiğini öğrenecekti.

O dönem Sovyetlerin bütçesinin büyük bir bölümünü silahlanmaya ayırdığı dönemdi. Öyle ki, çok geniş tarım arazisine sahip ülke buğdayı bile dışarıdan alıyordu. Uygulanan yanlış politikalar sonucu yoldaşların çoğu aç geziyordu.

Kitle imha silahları biyolojik ve kimyasal savaş ihtimaline karşı KGB ülkenin çeşitli yerlerinde laboratuarlar kurmuştu. Bu laboratuarlarda su gibi kimyasal silah üretiliyordu. Ama bu bile yetersiz görülüyordu. KGB yüzlerce binlerce insanın ölümüne sebep olacak bir silahın peşindeydi. Bu iş için Doğu Sibirya’da Nobosibirsk’de bir kasabada son derece donanımlı bir laboratuar kurmuştu. İşte genç Dimitri’nin ilk görev yeri burasıydı.

Genç adam, başlangıçta çekinmesine rağmen günler ilerledikçe işini benimsemiş, ateşli bir kimyasal silah taraftarı olup çıkmıştı. KGB Afrika’da yağmur ormanlarında yaşayan bir tür kelebeğin (Papilio antimarchus) peşindeydi.