1978 İzmir doğumluyum. 1995 yılında piyade okulundan piyade astsubay olarak mezun oldum. Takiben 6 sene güneydoğuda gönüllü olarak yer aldım. Ve şimdi orada yaşadıklarımı, kaybettiğim arkadaşlarımın yarım kalmış hikayelerini burada sizlerle paylaşma isteğindeyim.
Yürek yangını
en büyük yürek yangını sevdiğinin çaresizliğini görüp yardımcı olamamak mı ? sanırım evet... hele bir de o yangın sevdiğinin yüreğinden çıkıp öür boyu senin yüreğini mesken tutacaksa herhalde en büyük yangın odur. saygılar.
07 Kasım 2010 22:29Abant'ın gizemi
abant... gitmeyi çok istediğim ama bir türlü gidemediğim bir yer, içimde hayalimde kalmış bir yer. Bir zamanlar engellerim vardı gidemedim şimdi pek engelimde yok gidemiyorum. belki gidip hayal ettiğim kadar güzel bulamamaktan korkuyorum belki abant'a gitmeyi hayal etmek abant'a gitmekten daha zevkli geliyor bana bilmiyorum.
06 Kasım 2010 23:09Nefes(!) kesecek
bu filmde beni en çok etkileyen şey buydu 45 saniye. şehit olursun haberi sadece 45 saniye sonra herkes unutur sanki hiç olmamışsındır sanki hiç yaşamamışsındır sanki o televizyona arkasını dönen insanlar için şehit olmamışsındır. 45 saniyede her şey biter 45 saniye sonra geriye sadece ailenin gözyaşları ve git gide masal havasıyla dinlenmeye başlayan kader arkadaşlarının isyanı kalır. şu an okuduğum masal gibi.... saygılar.
31 Ekim 2010 00:17