Oyunlar oyuncaklar

Şeffaflık yadırganıyor günümüzde, dürüstlükse mumla aranıyor.

İyiler ve kötüler aslında bizi biz yapan olgular değil mi?

Maskelerle dolaşılıyor, oyun içinde oyunlar oynanıyor ne gerek var, yüz görmese gönülde mi görmez?

Oyunlar, oyuncaklar dünlerimizde kalmadı mı?

Oyun oynamak çocuklara özgü değil mi?

Öyleyse biz kocaman kadınlar,

Kocaman adamlar,

Kocaman makam sahipleri,

Kocaman gençler neden oyun oynuyoruz?

Büyük büyükler oynamasa da

Çocuklarımız saflığıyla oyunlarının hakkını verse

Oyun içinde oyun nasıl olurmuş bilmese, görmese

Ardımızdan maskesiz, mert, dürüst bir toplum gelse ne iyi olurdu…

Yaşamımızın en önemli evresinde; ergenlik ve gençlik çağında, aynı coğrafyada yaşayanların kamplara bölündüğü, her köşe başında bir tehlike beklendiği zamanlarda yaşadık biz.

Cesaretliydik, duyguluyduk.

Arkadaşlıklarımız çok anlamlı, dostluklarımız çok güçlüydü.

Birlikte yola çıktıklarımızı yarı yolda bırakmadık.

Çıkarlarımızı hiç kollamadık, çünkü kollamayı aklımızdan bile geçirmedik.

Kavgalarımız da onurluydu.

Hele uyuşturucu telaffuz bile edilmezdi.

Değerlerimize sıkı sıkıya bağlıydık.

Ailemizi çok önemserdik.

İsteyip de yapamadıklarımızı hayata geçirdik sonra.

Kimimiz otuz yaşından sonra saz çalmayı öğrendi,

Kimimiz otuz beş yaşından sonra resim yapma yeteneğini çıkardı.

Kimimiz şimdiye kadar biriktirdiklerini dizelere dökmeye başladı.

Büyüdük işte…

Ancak solup giden yaşamları,

Geç kalmışlıklarımızı

Hele bir de oynanan şu oyunları düşündükçe

Hüznün dibine vuruyorum .