Papatya’nın Tomurcukları

Taksim’de Pandora Kitabevi’nin önündeyim. Kapıyı aralayıp içeriye giriyorum... Merakla etrafıma ve yüzlerce kitabın sıralandığı raflara bakıyorum. Nereye gideceğimi bilemeden görevliye doğru ilerliyorum. Aradığım kitabı ve yazarını söylüyorum bir çırpıda. Yüreğim kıpır kıpır, heyecan sarıyor bedenimi. Ellerim titreyerek beni götürdüğü yere doğru ilerliyorum. Yeni çıkan kitapların arasından bir tanesini çekip uzatıyor bana. Nasıl bir heyecan kaplıyor bedenimi. Aynı titreyen parmaklarımla dokunuyorum okşarcasına. Gözlerim dolu dolu merhaba diye mırıldanıyorum. Karşımdaki görevli şaşkın, merakla bana bakıyor.”İyi misiniz?” diye soruyor ve ben hiçbir şey söyleyemeden başımı olumlu sallıyorum sadece. 

Sanki yanımda seni bulmuşum, karşımdasın. Göğsüme bastırıyorum. Belki İstanbul’dayım değil, şu an kesin İstanbul’da benim yanımdasın. Çaylarımızı hazırladım, mis gibi kokusu sarıyor etrafımızı. Bak… Ben yeşil çayı daha çok severim, kendime ayırıyorum onu. Sana karışık olanı yaptım… Hem... Senin renkli dünyana benziyor o… Gülen gözlerimizle, söze nereden başlayacağımızı bilemeden sadece bakışıyoruz. Böyle anlarda tutulup kalırım ben. Hani sözlüye kalkan öğrenciler olur ya, korkudan ve heyecandan her şeyi unuturlar. Tıpkı öyleyim şu anda. Oysa ne çok şey paylaştık değil mi? Bir şarkı vardır bilirsin. Beraber yürüdük biz bu yollarda, beraber ıslandık yağan yağmurda. Belki beraber ıslanmadık ama bu yollarda kesinlikle beraber yürüdük biz. 

Çayımı yudumlarken önümde duran kitabına bakıyorum. Gri ile mavi arası bir renk, yine benim favorilerim. İstanbul’un karanlığında yoluna arayan yalnız bir kadın. Arkasını çevirdiğimde senin gülümseyen Papatya sıcaklığında yüzünle karşılaşıyorum. Bende gülümseyerek karşılık veriyorum sana. Kitabına adını veren Belki İstanbul’dayım dan kısa bir bölüm, bir çırpıda okuyorum. Ardından Aydın Şimşek’in tabiriyle beni davet ettiğin öykü yolculuğuna başlıyorum. 

İkinci sayfada teşekkür ediyorsun herkese. İlk sırada kendi adımı görünce şok oluyorum ve yaşadığım mutluluğu tarif etmem imkânsız oluyor. Ne yalan söyleyeyim bu kadarını beklemiyordum. Beni de emeğine dâhil ettiğin için teşekkürlerimi sıralıyorum. Kitabını annene ve babacığına ithaf edişini takdir ederek, baban için bir kez daha rahmet diliyorum. 

Ve… İlk öykünü hevesle okumaya başlıyorum. Ardından diğerlerini. Hepsi bildiğim, yazılma aşamasına tanıklık ettiğim öyküler. Lakin bunları kitapta görmek, elimde tutmak bambaşka. Senin tarif ettiğin gibi mürekkep kokusunu içime çekmek çok daha başka. On beş öyküyü ardı ardına okuyorum. Yarıda bırakırsam sanki kaybolup gidecek gibi. Her birinde ayrı bir yolculuk, ayrı bir hayat ve kahramanlar eşlik ediyor bana. Sade, duru ve su gibi akıp giden yazım dilin sürükleyip götürüyor okurken. Öykülerin çevremdeki hayatlarla birebir örtüştüğü için, kahramanları tanımada onlara can vermede hiç zorlanmıyorum. Her öykü de farklı bir kimliğe bürünerek, herbirinde de farklı bir duygu kalıbında buluyorum kendimi. Bazen gülüyor, bazen heyecana kapılıp şaşırıyor, bazen de gözyaşlarımla savaşıyorum. Kurgu ve tasvirlerini her zaman takdir etmişimdir, yine aynı gururu yaşıyorum. Defalarca okuyacağımı bilerek bu kıymetli eserine bir kez daha sarılıyorum. Senin sıcaklığını, sevgini ve dostluğunu hissederek. 

Devamı elbette olacaktır ama şu an yaşadığım tarifsiz heyecanla gözlerimi kapatıyorum… Emeklerin için, bu emeklerin içine beni de dâhil ettiğin için minnettarlığımı anlatmam mümkün değil. Yolun açık olsun sevgili arkadaşım, küçük adımların büyüyerek çoğalsın. Çok daha büyük başarılara imza atmanı temenni ediyorum. 

Sımsıkı kucaklıyorum seni, gözyaşlarım yanağına damladı fark ettin mi? 

Sıcacık öpüyorum seni, yüreğim nasıl çarpıyor hissettin mi? 

İyi ki varsın ve ben iyi ki tanıdım seni. 

Ne iyi ettin de geldin… 

Papatyam, iyi ki geldin yanıma.