Pazar notlarım, başkalarında değer verdiğim şeyler

Geçen hafta fark ettim; pazar notları yazmak hoşuma gitti…Pazar sabahın sessizliğinde, bir şeyler karalamak çok keyifli. Yazmak bana terapi gibi geliyor, rahatlıyorum, keyif alıyorum, kendi kendime bir şeyler anlatıyorum. Burada yazdığım pek çok günce, kendime yazılmış mektuplar gibi geliyor. Zamanım olduğunda geriye dönüp okuyorum eski yazdıklarımı, çoğu zaman tebessümlerime hakim olamıyorum. Bazan, yazdıklarımı silmek geliyor içimden, bazen hatalarımı düzeltmek… Sonra vazgeçiyorum. O günün duyguları, düşünceleri, Türkçe dilime hakimiyetim.

Son Pazar notlarım; sevdiğim şeylerin listesi. Tabii ki insanın sevdikleri bir listeye sığamaz, o günün duyguları. Bugün ise, başka insanlarda beğendiğim özellikleri yazmak istiyorum. Bu değerlerin bazılarını, itiraf ediyorum ki, kendimde bulamıyorum. Ama değerli bulduğuma göre, belki zamanla kendi tekâmülümü tamamlama gayretlerimde ışık tutabilirler.

***

Başkalarında en çok değer verdiğim şey; sevebilme yetenekleri. Birini veya birilerini sevebilmelerini. Mesela çocukları ( kendi veya başkalarının), arkadaşlarını, anne babalarını, kerdeşlerini, arkadaşlarını...Irk, din, renk gözetmeden, tanıdık, tanımadık, insanları sevebilme yetenekleri.

Başkalarında değer verdiğim şey; affedebilme yetenekleri. Her şeyi. Herkesi. Affedilmeyecek şeyler olmadığına inanıyorum. Tabii ki, en zor kendini affedebilmek, ama o ayrı bir şey...

Başkalarında değer verdiğim şey; yılmadan, ayakta kalabilme yetenekleri. Her şeye rağmen, bütün olumsuzluklara, zorluklara ve acılara rağmen, yollarına devam edebilmelerine. Hayatta kalabilmek ve mücadele etmek için kendi derinliklerinde buldukları onurlu güce. İsyan etmeden üstelik... Açık yüreklilikle söyleyebilirim ki bu tür insanlara hayranım. Hayatta her şey var ve her şey insanlar için, ama işte bunu sadece bilmek yetmiyor.

Başkalarında değer verdiğim şey; kendi menfaati olmadan, bir dava uğruna verdikleri mücadele yeteneği. Bu dava, şahsi çıkarları için değil...başka insanlar için önem taşımalı. Bu tür insan sayısı çok fazla değil, fakat var... Ve onlar saygıya değer. Hem de çok büyük saygıya. Hepimizde bencillik var, egoizm doğamızda var. Yine de, kendi egosuna rağmen, başka insanların refahı için için uğraş ve mücadele edebilenlere hayranım.

Başkalarında değer verdiğim şey, bu dünyada her şeyi maddiyata bağlamama yetenekleri. Çünkü, asıl maneviyat, insana ve dünyayamıza derinlik veren şeydir.

Başkalarında değer verdiğim şey; iyi niyetli olma yeteneklerini. Yani açık olanları ve hemen arkadaşlıklar kurabilenleri. Hiç tanımadık insanlara yardım edebilenleri.

Başkalarında değer verdiğim şey; küçük şeylerden mutlu olabilme yetenekleri.

Başkalarında değer verdiğim şey; onurlarını, her şeye rağmen muhafaza edebilme yetenekleri.

Ve pek çok değer daha...

***

Pazar günü, gazete okuma günüm.Başka günlerde buna fırsat bulamıyorum. İtiraf ediyorum ki Haşmet Babaoğlu Pazar notlarını okumayı seviyorum. Ayşe Arman röportajlarını, Yılmaz Özdil ve Zülfü Livaneli köşe yazılarını…Tuna Kiremitçi’nin satırlarını da arıyor gözlerim. Nedenini çözemedim. Bir romanını okudum hiç beğenmemiştim… Ama yazılarında beni çeken bir şeyler var olduğunu hissediyorum. Kendini bulma çabaları belki… Yapmak istediklerini( kaset, yönetmenlik vs. ), her şeye rağmen deniyor, olmasa da…tutmasa da…Tıpkı benim yazma denemelerim gibi.

***

2010 Dünya Futbol Kupası... Türkiye’nin olmayışı izleme heyecanımı kaybettirdi. Fakat evde futbol sevdalıları var…arada sırada izliyorum, onlarla her ne ise paylaşmak hoşuma gidiyor çünkü. Gana – Uruguay maçından çok etkilendiğimi söyleyebilirim. Takım ruhu…Mücadele gücü…Gözyaşları…Mutluluk…hakikaten çok duygulandım ben de. Bir an için her iki takımın da gruptan çıkmasını diledim…

İyi pazarlar…