Pazar sabahı müzik mutluluğu

Tipik bir pazar sabahı. Ailece oturulan kahvaltı sofrası. Demli çay, haftasonu gazeteleri. Sessiz, trafiksiz bir sokak. Sanki sonbaharın o ne yaz ne (son) bahar havası hafif, zinde bir serinlik, hafif hafif sallanan dallar, yapraklar.

Sokağın uzak ucundan hafiften bir akordeon sesi geldi. kesis kesik. Sonra artmaya başladı. Balkona çıkıp baktım.

Sokağın alt ucundan yavaş adımlarla başını akordeonu üzerine eğmiş ondört, onbeş yaşında, üstü başı dökük bir genç akordeonunu çala çala geliyor.
El ettim, hızlandı. Gelip verdiğim parayı aldı. Kırık dökük bir türkçe ile teşekkür etti. Balkonun altında biraz daha çaldı.... Sesi uzaklaşarak eridi gitti.

Eski oturduğumuz korumalı lüks siteye de geldiklerinde mutlu olur, her pazar gelip çalmaları için teşvik ederdim. Ama balkona çıkan iriyarı atletli pijamalı adamlar küfürler ile kovarlardı çocukları. Hakarete uğramamışcasına başlarını eğip hızlı adımlarla kaybolurlardı.

Dört yıldır oturduğumuz bu mahallede ilk defa o mahzun, neşeli, Balkan ruhunu seslendiren akordeoncuyu duydum. İçimden ılık ılık bir şeyler aktı, boğazıma bir yumruk tıkandı, gözlerim yaşardı.

Her nedense akordeon, keman, ama özellikle akordeon çalan bu sokak müzisyenleri beni alıp Atina'nın, Sofya'nın, Galtz'ın, Kosova'nın hatta İskenderiye'nin geçen yüzyıl ortalarına götürür. Panit İstirati'yi ve Kodin'i içimde hissederim.

Günün birinde siz de, bir pazar sabahı sokağınızda bir akordeon sesi duyarsanız şaşırmayın. Kulak verip müziğin sizi alıp götürmesine izin verin. Ve ne olur sakın gürültü yapıyorlar diye sokak çalgıcısı akordeoncuyu kovmayın.