Percere'mdeki Işık

[İlhan Selçuk’un ölümsüz anısına]

kalbi yorgun bir adam, pencere’mizde ışık
duruyordu ki alacasında kırılgan bir şafağın
çıkıp geldiler barbar
güneşe şemsiye tutup dayandılar kapıya
bedevi kindarlıkları, çöl kokan ruhlarıyla

bilinç arabasında kalbi yorgun bir adam
kaç kırlangıç ömürlü, devrilen bu kaçıncı dağ
kaçıncı bu dağlanışımız, nuh tufanı bu ağrıda
fırtına öncesi sessiz, kederli, derin, ince düşüncelerin adamı
abdülcambaz’dan habersiz, düşlüyor hacıbektaş’ı
bilmiyor, çilehane’de çile dolduran turhan’ı
gidiyor işte sessiz çığlıkları altında binlerin

yılın en uzun ömürlü, yirmi bir haziran günü
pencere’sini kapatıp giden,
güvercin donundaki bektaşi miydi
isa’dan önce anadolu’da bir yurt mu
egeli bir bilge miydi yoksa
sonsuzluğa kanatlandırıp bizi...

temiz yüzlü, durgun, dengeli, ve eşsiz
hoca nasrettin gülüşlü, erenlerden bir makam
geceden kalma mangalın sovumuş külleri arasında
iki köz gibi iki göz, egeli iklim,
pencere temalı derviş
cilehane’den ışıyan söz

22.02.2010/Kartal