Peri

Kendini peri sanmıştı rüyalarda ve hayallerde. Kısmet değildi belki gerçek hayatta yüreğinin arzuladıkları. Yağmur damlalarının sürekli kirpiklerine çarpması ise tamamen mucizeydi. Biliyordu bununda kendine bir işaret olarak gönderildiğini. Hemen bahçeye indi tarhın olduğu kısma elindeki laleleri dikti. Sarı laleler büyüyecekti elbet ve beklediği mucizeye tanıklık edecekti. Ona yakın zamanda amorti sevinci yaşatacak olan sarı lalelerden ayırdı bakışlarını bir an için. Üzerine yapışan bir gözün varlığını duyumsamıştı arkası dönük olmasına rağmen. Başını usulca çevirdi omzunun üzerinden.

Yukarıda verandada idi işte. Gölge gibi arkasında önünde. Annesinin yerini nasıl alabilirdi bu kadın. İçi sızladı bilmem kaçıncı kez. Nereden bulurdu babasının aklını başından alan, körü körüne inanmasını sağlayan, çocuğun bile gülüp geçeceği farfara kelimelere sıkıştırılmış saçma sapan cümleleri. Oysa annesinin billur sesi yankılandı kulaklarında.

“Peri… Güzel kızım.”

Annesi bu dünyadan göçüp gideli kimse “Peri” diye seslenmemişti kendisine. Perihan aşağı, Perihan yukarı.

Zebella bakışlı kadına öfkeyle karışık bir acıma ile baktı Peri. İçin için güldü tavırlarına Göz yapayım derken kaş çıkarıyordu ne de olsa. Elbet bir gün babası da bu gerçeğin farkına varacaktı. Her an korku ve umutsuzluk saçtığını görecekti.

Aldırmadan dönüyorum analığıma. Yeni ektiğim lalelerin yataklarını okşuyorum anne şefkatiyle. Üzerlerini örtüyorum ve bir koşu girip içeri odama giden ahşap merdivenleri tırmanıyorum. Nefes nefeseyim ama olsun, yeter ki bizim farfara ile karşılaşmayayım da sorduğu saçmalıklara cevap vermek zorunda kalmayayım. Balkon kapımı açıyorum. Rüzgârın kokusu doluyor odama. Sallanan sandalyeme oturuyorum. Başımı arkama yaslayıp gözlerimi kapatıyorum. Meltem esintisi adeta yüreğime vuruyor. Annemin bahçesindeki tılsımım… Bahçemdeki tılsım… Lalelerim ve yağmur damlalarım… Dile geldiler. Duyuyorum.

“Peri’miz mutlu olsun.” diyorlar.

"YUKARIDA OKUDUĞUNUZ ÖYKÜ BİR PAPATYA650-NAZ AKYOL ORTAK YAPIMIDIR"