Polyanna

Affetmek ne güzel…
Ne güzel cahil kalmak tüm kötü duygu ve düşüncelere karşı…
Umursamaz yaşamak ne keyifli, ne rahat…
Gülmek ne kolay, ağlamak ne kolay kalbi yumuşacık olanlar için…

Tanımasan da karşındakini zerre kadar,
Sevmesen de birilerini günahın kadar…
Sevmediğine kanaat getiremeyecek kadar arınmış olmak tüm ‘’kötü’’ duygulardan…
‘’Nefret… Kin… Kıskançlık’’ Nasıl duygular bunlar?
Hiç bilmemek ne güzel… 

Çok ama çok kızmış olsan da birilerine; sadece ağlamak öfkeden…
Çocuk gibi savunmasız, ‘’En güçlü’’ gibi umarsız…
Yine de gülmek, ille de gülmek…
Unutmak ne güzel şey…

Kaba saba bunca çakal arasında çakallaşamayanlardan olmak zor.
Ukala karşısında daha ukala,
Çirkef karşısında daha çirkef,
Burnu büyükler karşısında daha yüzsüz, daha utanmaz olmak varken…
‘’Barış güvercini’’ yüreği taşımak zor…

Polyanna diyorlar bana…
‘’Böyle devam edersen daha çok kırılırsın, çok üzülürsün’’ diyorlar…
Desinler…
Kırılırım, üzülürüm, öfkelenirim, ağlarım, zırlarım… (…) Susarım…
Unuturum…
Yine gülerim hiçbir şey olmamış gibi…
Pembe dünyam kirlenirse; uyur, pembe düşler görürüm.
Daha pembe bir güne başlarım uyandığımda…
Daha güzel gülerim bu defa…
Sımsıkı sarılırım gülüşüme kimseler alamasın diye!

Rabb’im sıfatlarını dağıtmış kullarının üstüne…
Kimi nasibini almış, kimi alamamış…
‘’Rahim’’ ismi hükmünce acırım alamayanlara…

O ‘’Vehhab’’ ki, karşılıksız bunca varlığı ihsan eder…
Ben nasıl utanmadan’’ öc’’ duygusunu içimde barındırırım!
Affedicilerin en affedicisi bu kadar rahmet yağdırırken üstümüze,
Ben nasıl hadsizce ‘’kin’’ duygusunu içimde barındırırım!

Varsın çakallar çakal olsun bir başlarına…
‘’Latif‘’ her zaman güvercinlerin yanında…