Portakal çiçeklerinin sahiciliği

Şimdilerde Akdeniz’i portakal çiçeklerinin kokusu sardı, kimlerine göre bayıltıcı ağır bir kokudur, bana göre ise enfes bir koku...O narin beyaz çiçekleri, turuncu portakallar ile aynı dalda gördükçe, mis gibi içine çektikçe havayı, soludukça o yoğun kokuyu, hayatın sahiciliğini hissedersin.

Meyvesiyle aynı anda aynı dalda görebileceğiniz yegane ağaçtır, portakal ağaçları ve portakal çiçekleri. Meyve ve çiçeği yan yana, el ele, kucak kucağa…bir yanda gençliğinizdir, dinçliğiniz ve umutlarınızdır, diğer yanda ürettiklerinizdir, yaşama kattıklarınız ve tecrübelerinizdir.

Portakal çiçeklerinin kokusunu ve görüntüsünü bu yüzden severim. Onca sahtelikler, o kadar iğreti ilişkiler, o kadar kodlanmış bir yaşam içinde insana kendini gerçek hissettirir.

O kadar kurmaca bir düzen içerisindeyiz ki, insanı insan yapan bütün duygularımız, sanki poşetlenmiş olarak süpermarket raflarında bizleri bekliyor… seç beğen duygu al, sevgi al, hüzün al, neşe al. Koy poşete eve getir.

Dışa vurumlarımızın, abartılı ve ucuz gösterilere, hamasi ayinlere dönüştürüldüğü, her şeyin rahatlıkla sömürülebildiği, istismar edilebildiği, anlamından arındırılabildiği kurmaca bir toplum.

Topluca dışa vurduğumuz her şeyde bir tek ortak nokta var, sahtelik! ...bakın geçtiğimiz hafta yaşananlara, gündeme, 12 Eylül yargılama tiyatrosuna, ne demek isteğimi daha iyi anlatır sizlere.

Bu topluma ilişkin bir belgesel film çek deseler bana, ilk kareye portakal çiçeği ile meyvesinin yer aldığı bir dalı koyardım. Çünkü filme konulacak karelerin hiç biri bu kadar gerçeği yansıtamaz. Portakal çiçeksiz bir filmin her karesi kurmaca ve sahte olacaktır...

O kadar sahiciliğimizi yitirdik!

Size buralardan bir portakal çiçeği kokusu göndersem, şöyle bir içinize çekseniz bu sahiciliği, “ben varım ve gerçeğim” deseniz ve bu filmi öyle tamamlasak…