Ramazan'da Pierre Loti bir başka oluyor

Geçen akşam Pierre Loti’de toplandık. Düşündüm de, “''İnsan her gün bir parça müzik dinlemeli, iyi bir şiir okumalı, güzel bir tablo görmeli ve mümkünse birkaç mantıklı cümle söylemelidir.'' Diyen Goethe haklıymış.

İnsan gördüğü manzara karşısında, doğaya dahil olma duygusuyla stresinden bir parça da olsa arınıyor.

Turistler sarmış Pierre Loti’nin dört bir yanını. Sürekli patlayan flaşlar ile gördükleri her güzelliği ölümsüzleştiriyorlar objektifleriyle.

Burada şiir yazmanın, kitap okumanın, sohbet etmenin tadı paha biçilmez. Teleferikle gezenler, sadece manzara izleyenler, çay eşliğinde sohbet edenler…

İlk kez bir yerde ki kalabalık bu denli huzur verdi bana.

Çaylarımız geliyor, gözüm ağaca çıkan kedi yavrusuna takılıyor. Sanki etrafı tepeden izlemek isteyenlere meydan okuyor.

İki kız resimlerini çekmem için fotoğraf makinesini elime tutuşturuyor. Kim bilir kaç sene sonra, bir fotoğrafa bakıldığında habersizce anacaklar beni.

Kurulan tezgahlar yazlık yerlerin çarşı havasını anımsatıyor. Fesler, işlemeli örtüler, üzeri yazılı hediyelik havlular, takılar, sesi ile büyüleyen “ney” ler…

İftar saatinden sonra dağılıyor kalabalık yerini bu kez derin bir sessizlik alıyor.

Pierre Loti geliyor aklıma. Daha önce yazmıştım. Şimdi çok daha iyi anlıyorum neden burayı seçtiğini.

Neden Türk dostu olduğunu. Neden “Aziyade”yi burada yazdığını ve neden bu tepenin uğrak yeri olduğunu.

İçerideki tahta evi izliyorum ve duvarında asılı resimleri. Her yanı tarih kokan mekanı.

Camiilerin kandilleri şehri aydınlatıyor. Ramazan da Pierre Loti bir başka oluyor.