Gücün yetmediği yerde kabullen

Dün akşam planladıklarımı uygulayabildim nihayet. Uzun süredir eve geldiğimde uykuya kadar olan zamanın azlığından şikayetçiyim.

Önceleri dengeleyebiliyordum ama son bir aydır evdeki zamanı kontrol edemediğimi fark ettim.

Neyse ki düşündüklerimi gerçekleştirdim.

Akşam kitaplığımda taa eskilere gittim. Önceden okuduğum kitapları tekrar gözden geçirdim.

İçlerinden en sevdiğim yazarlardan biri olan Robin Sharma’nın Koza Kelebeği Bilmez isimli kitabını seçtim.

Ne uzun zaman olmuştu bu kitabı okuyalı ve ne güzel izler bırakmıştı bende.

(…)

'Koza için hayatın sonu olarak görünen şeyi, ustalar kelebek olarak görür.'

- 'Kaderini ancak sen keşfedebilirsin, senin için hazırlanmış yolu ancak sen bilebilirsin. Orası kalbinin seni davet ettiği yoldur.
 

Bu cümleleri duymaya o kadar ihtiyacımın olduğu bir dönemdi ki…

Bugün tekrar elime aldığımda içinde bulunduğum “an” ı sorguladım, insan her zorluğun üstesinden gelebilirmiş diye düşündüm.

Ne acılarımız daimi, ne sevinçlerimiz ebedi.

Franz Kafka yazılarından birinde insanın acıyı da sevdiğinden bahsetmişti. Acı olmayınca tatlı olmazdı ve her insan hayatın hallerini yaşamaya mecburdu.

Sonra arkadaşımla telefonda konuşurken, bir yanımı kadere bu kadar teslim etmiş olmamın nedenini sorguladım.

Büyüdüm dedim…

Yapabileceğim kadarını yapıp, gücümün yetmediği tarafı oluruna bırakmayı öğrendim.

Yoksa benim gibi fazla tez canlı, sabırsız, aceleci birinin kuracağı cümleler değildi bunlar.

Bekleyerek beklemenin aslında ruhu olgunlaştırdığını, kırılarak yeri geldiğinde kırılmamak için kırmayı, içine atmadan sorunları konuşarak çözümlemenin faydasını, özlediğime “özledim” diyebilmenin getirdiği o pozitif rahatlığı, üzenleri cezalandıracak hakka ve kudrete sahip olmadığım için Allah’a havale etmenin içsel mutluluğunu…

Bir, bir öğrenirken büyümüşüm meğer.

Olumsuzluk olarak gördüğüm ne varsa bir şey katmış hayatıma.

Ve dilim kırıcı cümleler söylemez, büyük laflar etmez olmuş yaş aldıkça.

Kendime yolculuk yapmışım birkaç sene boyunca.

Şimdi elimde aynı kitap, kafamda farklı düşünceler, kalbimde ise sonsuz bir huzur var.

Büyürken yaşadığım her şeyin ders olduğunu ve bunların yaşam boyu süreceğini kabullendim sonunda.