Çocukluğumdaki Ramazan

Dün gece davulcunun sesiyle uyandım uykudan. Sabaha karşı çocukluğumdaki Ramazan Ayları’nda buldum kendimi.

Hiç bir şeyi dert etmediğim, tek sorunum oyun arkadaşı olduğu, erken kalkma mecburiyetimin olmadığı, elimden tutulmadan karşıdan karşıya geçme iznimin bulunmadığı zamanlara.

Evin kalabalık dönemleriydi o zamanlar. Ağabeyim ayrı eve çıkmamış, ablam evlenmemişti.

Evde Ramazan Ayları bir başka keyifle geçerdi.

Sahura kalkmak hepimizin en büyük zevkiydi.

Ev halkı uyurken kalkıp sahur sofrası hazırlayan anneme eşlik ederdim bazen.

Bir Ramazan Ayında ise Körfez Savaşı vardı ve babam sahur vaktine kadar oturur gelişmeleri izlerdi.

Çocuk kalbim onu yalnız bırakmaya razı gelmez, yanında izlemek isterdi. Öyle de olurdu zaten.

Uykudan hiç haz etmeyen bir çocuktum ben. Hala da pek fazla düşkünlüğüm olduğu söylenemez.

Sahurluklar hazırlanır, sıra ablamla, ağabeyimi uyandırmaya gelirdi.

Bu benim asli görevimdi. İkisini de uyandırınca, babamda masadaki yerini alınca çaylar doldurulur ve ezana kadar masada vakit geçirilirdi.

Ramazan’ın vazgeçilmezidir ya pide, iftar saatine yakın babam ellerinde sıcacık pidelerle gelirdi.

Dumanı üzerinde pidenin, çörek otu kokusu hala burnumda sanki.

Yumurtalı pideyi hayal ettikçe akşamı iple çekerdim ben.

İftar masaları da sahur da olduğu gibi keyifli geçerdi.

Oruç bozulduktan, yemekler yendikten sonraki çay herkesin yüzünü güldürürdü.

Odun sobası yanardı o zaman evimizde. Üzerinde mandalina kabuğu yakardık ablamla.

Ablam bazen sobanın üzerinde ekmek kızartır, kızarmış ekmeklere çilek reçeli sürerdi.

O çilek reçelini severdi, bense vişne.

Şimdi Ramazan Ayındayız.

Ağabeyim kendi evinde, ablam oruç tutmaya hevesli kuzularına iftarlık hazırlama telaşında.

Bizim evde ise o kalabalık hala özlenmekte.