Resimden anlar mısınız?…

Bu benim stilim, ben böyleyim,
Yazı yazarken arada bir potre, bazen manzara veya soyut bir resim çizerim.
Güya ressamım ya…
Sadece ben mi?
Aslında bütün yazanlar öyledir.
Resim yapan nasıl bir tabloda binlerce sayfa duygu, estetik haz yüklüyorsa yazı yazan da binlerce kare resim çekiyor ve okuyucun değerlendirmesine, renkleri, desenleri, simgeleri algılamasına yardım ediyor…
Yani, yazıda bir resim aslında.
Bende bilinen bir şeyi yapıyorum.
“Açık yaz” diyenlere bir sorum var.
Resimden anlar mısınız?...
Anlamazsanız okumayın makalelerimi.
Çünkü bütün renkleri kullanarak size bazı fotoğraflar gösteriyorum kalemimle.
Siz siz olun, gözlüksüz okuyun makalelerimi.
Görmeye çalışın hırsızın donunu veya itin dölünü!…
İlle de adını soyadını yazdırmayın bana.
“Dağın yüceleri bulutla kaplıyken eteklerine güneş vurmaz” diyorsam biraz düşüneceksin.
“Ne diyor bu adam?”, saksiyi çalıştıracaksın.
Benim uğraştığımın yüzde biri kadar sende emek vereceksin…
Yazmak ne kadar zorsa, okumakta öyle çileli bir iştir.
Okudukça yazar veya aydın olabiliyoruz.
Yazar aydınsa, okur da aydınlanmalı, ışığı yakalamalıdır.
Gölgeden anlamalı, deniz serinlik, enginlik ve anadır bilmelidir…
Soğuk renkler, sıcak renkler, eğriler doğrular, yalanlar talanlar kadar bir şeyler anlatır.
Sadece kayalara çizgiler kazıyarak insanların anlaştığı devirler milyonlarca yıl önceydi…
O nedenle ben sizi dikkatle dinliyorum, sizde gayretle okuyun.
Yalandan deveye pire demeyin…
Ben devenin resmini çizerken yazımda, siz “öküzün kamburu” demeyin, Allah aşkına.
Tokmak dedim mi sapı önce sonra kapı anlaşılmalı,
Sırası var bu işin…
Zil çaldıysa önce kapı, sonra tenefüs ve paydos akla gelmeli,
“Alnı geride” dediysem ilk insana benzediğini sen anlayacaksın, yani gelişmemiş, yani az insan…
Gül dediysem ve kırmızı ise, yetmeyen aciller gelecek aklına,
Sarı ise demet demet morgu çalışıyor, insanlar arka kapıdan çıkıyor anlayacaksın…
Hasılı, biraz kafa yoracaksın sende.
Uluorta söylenmez her şey, ayıptır yahu!…
Sevgi ve saygılarımla…