S i m y a c ı

beti benzi atmış dünyanın
gündüzler düşü/yor ellerinden geceye
“çimenlere basmayın”
binbir atlı harâmiler, çiğniyor yeşili yerde
toz duman, kara sisi bozuyor dokuyu
küçük soluk alıp vermelerde
göğsündeki nefes/ tutuklu
can çekişiyor üstündeki gökyüzü

iklimlerin ruhuna hüznü
durmadan/ elleri kanayarak işliyor nakkaş
alacaklı diyor halâ mahlûkat

henüz, gün yüzü görmemiş
ceninin gözleri cüruf
aydınlığı vurdular/ vurdular aydınlığı

üşüşüyorlar çekirgeler gibi
hangi birinin kirli çapağını temizlemeli
haramiler
yalnız, kendilerine açıyorlar gökleri

her değdiği yeri dalayarak gelen
engereğin kamaşmayan dişleri
mideye indiriyor her şeyi
sindiriyor, onca kan ve irini

geldim ve gördüm/bilenlerdenim
aç gözlülerin her birini götürüp
göstererek sin’i
doymazın iştahını kapatıyorum şimdi

yıkayıp kara sisini
açıyorum güneşin perdesini
yeniden nefes alıyor gökyüzü
boşaltıp can suyunu
söndürüyor hüznün ateşini

her yer yeşile boyanıyor yeniden
yumuşak kar yüreği oluyor insanların içi
bahar bahçelerini konduruyorlar
her bir eve elleriyle

gözleri kömür yorgunluğu
yılkıya bırakılan her çocuğu
taşıyıp düşler sokağına
kesiyorum göçebe rüzgârlarını
yüzlerine dolan ıslak geceyi siliyorum
gül kokulu
sabah çayları demliyorum içlerine
mutluluğu okuyorum gözlerinde
mutlu tüm dünya
mutluluğum oluyor benim de

fâniyim
benden içre bir ben daha
yoktur bilirim
hükmüm yok, ne doğan ne batan güne
güzel bir dünyadır bütün istediğim

fâniyim
yapamam bütün bunları
ne kadar istesem de
düşüncemden alıkoyamaz bu hâl beni yine de…

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir