Saat gelir

Saat gelir, aklını vurur. Bir gece yarısıdır koca şehir gabardinlerini giymiş, ağır metal kokusuna iltihaplı bir kaç yıldız eklemesiyle bitmeyecek bir sonbaharı kendi içine çekiyorer. Saat gelir, bir perşembe karanlığı tam alnından vurur. Salvador betimlemesiyle aslında her tarafı eksik bir tabloya dönüşüverirsin.

Bütün doğallığını kaybetmiş, bütün bilinen gerçeklere büsbütün yabancılaşmış çehreni hiç bir aynada bulamayacağına kendini inandırmışsındır. Saat gelir, bütün kuşkuları yerle bir eden bir sessizliğe dönüşür duvarların. Duvarlarını kapattığın bütün boşluklarını dolduran bütün sinirli fikirlerin umutsuz ve bilinçsizce bütün kenarlarına vuruşmaktadır. Ay halesine sarılmış su zerrecikleri mordan maviye, beyazdan karanlığa, doğruda yanlışa bütün gözlerinden kaçırdığın hatıralarını kendi içinde çeker, kendine bile yabancılaşacağın bir ana seyirci kalırsın...

Saat gelir, ucuz bir hurdaya dönüşür yazdıkların. Anlamını yitirmiş bütün sözcükleri dizdiğin bütün sayfalar birer çöp yığını olmaktan daha fazlasına kavuşamayacaklarını bilir, onları değersizliklerinden dah az ederine bir duvar kovuğunu sıkıştırırsın. Çünkü kendi duvarlarındaki kovukların bütün utanç duygularının firarıdır. Çünkü kendi bitmişliğini görmene rağman bunu inkar edecek fikirlerin kaçış yoludur. O fikirler ki bir şekilde içine girmiş ve fakat bitme talimine uymaya isyan eden yanlarını cesaretlendirir.

Saat gelir bu çıkmazlarla başa çıkmayaya çalışmadan şehir kendi gürültüsünü susturuverir. Kendi kalemlerin kendi resimleri ve kendi ışıkların çıplak bir kadının cüretsizliği gibi hayal ile gerçek arası bir noktada beliriverir. Salvador, bütün saklanmışlığına rağmen eksiklikleri beliriverirken, bu eksikliğinin bütünü oluşturan bir parçaya dönüştüğünü görüverirsin birden. Sonra çıplak kadın cüretini yener, ay halesi bütün hayallerini şehrin üstüne serper ellerinin acımasından bütün kalemlerini teslim edersin birden..

Saat gelir başka pencerelere bakarsın... Ellerin yalnız kalır hiç bitmeden...
Saat gelir kimseyi kıramazsın...