Sabırsızlık zamanının çocukları

Uzun bir yolculuğa çıkabilir halde miyiz?
Hayatta payımıza düşen bu ise razı mıyız?
Yaşadığımız yıllar alınyazımızın sınavı mı idi?
Kader mi savurdu bizi bulunduğumuz yerlere? (Kader güzel kelime farklı tercihlerimiz sonrası karşılaşmalarımıza kader diyelim.)
Hoşnut muyuz, olandan bitenden hayatlarımızdan?

Durup durup “Sonbahar” filmini yine seyrederseniz benim gibi bu soruları sorarsınız..
Sonrasında beklemediğiniz bir anda birden kapınızı çalarsa yoldaşınız ne kaygı kalır ne karamsarlık… Sevinç duyarsınız.. İlettiğiniz “Kök ve Dal” ı ezberlemiştir, okur size.. “Hakikatim değilsen dünya bize eğilsin..”

Evet, uzun bir yolculuğa çıkabilir halde miyiz?
Zamanımız kendi hâkimiyetimiz de olduğu oranda istediğimiz yöne gideriz, biz biliriz..
Sonbahar'da Eka -filmin bir sahnesinde- şöyle diyor “Yusuf ne düşünüyorum biliyor musun keşke her şeyi geride bırakıp uzun bir yolculuğa çıkabilseydik seninle.”

“Uzun bir yolculuğa çıkabilmek” dönüşsüz, filmi ilk seyrettiğimde bu cümle içimi acıtarak zihnime kazılmıştı. Her şeyi geride bırakarak uzun bir yolculuğa çıkılabilmek!

Mümkün ...

Sanırım önce bu yola tek başına çıkabilmek gerekir kimseye yaslanmadan..
Uzun bir yolculuğa çıktım, her şeyi geride bırakmayı denedim.. Sonra orda … rastladığım bulut katıldı bu uzun yolculuğa, bir resimden içeri girdik..

Güzel resimler bıraktık geçtiğimiz yerlerde.. Güzelleştikçe güzelleşti bende.. bende..

Ya her şeyi geride bırakabilmek; şehir bazen peşinizden gelir gibi olur… Ancak birlikte yola çıkanları hiç bir şey aynı noktaya geri döndüremez.. Ne zaman eski zaman ne de insan eski insandır..

Belki de her insana ikinci bir şans verilmeli değil mi.. Geride bırakacaklarının olmayacağı, her şeyi silip atabileceği.. Ne kolay olurdu herşey o zaman..

Bu yaşamda bildiklerimizle geldiğimiz yerde, her şeyin yanlış olduğunu, kalan hayatımızda sadece tutsaklığımızın zincir boyunu uzatabileceğimizi gördüğümüzde ne yapacağız?

O da basit; keskin ve korkusuz olacağız, hayatımızı geri alacağız, var olandan acımasızca uzaklaşacağız ve yeniden kuracağız. Başka seçenek yok; gerisi oyalanmak, aldanmak..

Var olanın bir parçası olsakta ve olanın parçaları olsakta deneyeceğiz. Başka seçenekler bize göre değil. Biz insanlığımızın peşindeyiz aşkın peşindeyiz, onu geri istiyoruz..
Sorun alıştırıldıklarımızda öğretilenlerde, terk etmemiz gereken öncelikle bu ikili...

Sabırsızlık zamanının çocukları, sardalya insanları hiç bir şey bilmeyenlerdir.
Yeniyi bulacak yeniden kuracak onlardır.

***

"Aşıklar meclisinde yer bulmuşuz birlikte;
Dünyanın dertlerinde kurtulmuşuz birlikte;
İçip birer kadeh bu sevincin şarabından Özgürlüğe ermiş, sarhoş olmuşuz birlikte.

Akılla bir konuşmam oldu dün gece;
Sana soracaklarım var, dedim;
Sen ki her bilginin temelisin, Bana yol göstermelisin.
Yaşamaktan bezdim, ne yapsam?
Birkaç yıl daha katlan, dedi.

Nedir; dedim bu yaşamak?
Bir düş, dedi; birkaç görüntü.
Evi barkı olmak nedir? dedim; Biraz keyfetmek için Yıllar yılı dert çekmek, dedi.
Bu zorbalar ne biçim adamlar? dedim; Kurt, köpek, çakal, makal, dedi.
Ne dersin bu adamlara, dedim; Yüreksizler, kafasızlar, soysuzlar, dedi.
Benim bu deli gönlüm, dedim; Ne zaman akıllanacak?
Biraz daha kulağı burkulunca, dedi.
Hayyam' ın bu sözlerine ne dersin, dedim; Dizmiş alt alta sözleri, Hoşbeş etmiş derim, dedi. "

***

“Demem şu ki sevgilim
Bir yerinde yaşamın, birileri bittiğini anlatıyorsa durmadan sevdaların,
ve az biraz, tutunduğumuz yerinden basıyorsa yüreğimize,
direnmek gerek, direnmek gerek ki hem de nasıl
hani diyor ya Usta: 'o iyi insanlar, o güzel atlara binip gittiler'
gitmemişler..
gittilerse de dönmüşler sevdaları zulala...rında konuşacakları günü beklemekteler”

Tayfun Talipoğlu

“Kök ve Dal”
http://www.facebook.com/?ref=home#!/video/video.php?v=156227908004&ref=nf