Sağır oda.

Sağır odamın kapılarını araladım yıllar sonra… Bir kanat sesi ile ürperdi bedenim.. Yüreğimdendi duyduğum ses. Özgürlüğe kanat çırpıyordu sanki küçücük aralıktan.. Unutmuştu uçmayı, yorgun ve biçare..

Avuçlarımdaydı şu an.. Kapatsam ölüverecek… Usulca bıraktım yatağımın üzerine..Sessizce yanına uzandım.. Başını kanatlarının arasına saklamış, korkudan titriyordu… Önce gülümsedim.. Kısık bir sesle ‘benden korkma’ dedim..”Sana zarar vermeyeceğim, korkma küçüğüm.”

Önce parmağımı uzattım. Uzunca bir süre baktı. Hiç hareket etmedim. Sadece onu sevdiğimi söyledim..Hangi kalp vardır ki bu söz karşısında duyarsız kalsın? Hangi güç ‘seviyorum’ sözcüğü karşısında tepkisiz kalabilir ki? Önce başını çıkarttı rengârenk kanatları arasından.. Sonra iki adım attı parmağıma doğru…

Yavaşça kalktım. Yıllardır duymayan odama ses gelmişti bir anda… Karanlık odamda, ışığa ihtiyacı olan birisi vardı. Dilsiz düşlerimde ki hayalimdi beklide.. Küçücük bir umut ışığı olmalıydım ona. Korkularını yenmesine yardım etmeliydim…

Bu gece her zamankinden farklı olacaktı. Biliyordum..Hissediyordum.. O küçücük sese yöneldim çekinerek.. İlk kez kanatlandı , irkildim ! Geri dönecek sandım esaretine… İki elimle göğsüme bastırdım …Yalvarırım kal, senin bana güvendiğin gibi, benim de sana güvenmemi sağla. Kapalı, sağır, buz gibi karanlığına götürme beni de.. Gidersen geleceğim peşin sıra…

Kanat sesleri ile yeniden gülümsedim.. Kalmaya karar vermişti yüreğim...

Pervanelerin ışığa koştuğu gibi sarıldı o sese. Sarıp sarmaladı narin bedeni ile. Mutluluğun kokusunu çekti içine…

Bütün pencereleri açtım korkusuzca. Emindim artık uçup gitmeyeceğinden… Deli esen rüzgar doldu odama… Gözlerimi kapattım.. Saçlarımı teslim ettim serin dokunuşuna… Sonra tüm bedenimi kapladı… Ansızın açtım gözlerimi… Kanat sesi duyulmaz olmuştu… Elimle sol tarafımı tuttum… Sıcak bir şeyler akıyordu içime doğru.. Acı veriyordu…

Göz göze geldik yıldızlarla… Elimden tuttu rüzgar… Tüm kapılar ardına kadar açıldı bir anda.. Mehtap denizle kucaklaştı… Balkonda ki çiçeğim ilk kez tomurcuk vermişti..Herşey farklı bir renk cümbüşüne bürünmüştü…

Durdum yeniden baktım avuçlarıma… Kan revan içinde kalmıştı ! Esaretti ölen!!

Sağır odamın duvarına mutluluğun resmini astım!! Kanat çırpan bendim artık, sabaha kadar… Fakat her seferinde , esaretin katili yüreğim, beynime örülen zincirlere takılıp geri dönmüştü bu melun odanın soğuk duvarları arasına...Sessiz, ürkek ve çaresiz…

15.7.2009
N.Zeynep