Sahip olma külfeti bize ait değildi

Sahip olma külfeti bizim değildi. Irmağın, doğanın hatta kuşların bile sahibi vardı. Her şeyin bir sahibi vardı. Böçeklerin, ağaçlarin, insanlarin yani her şeyin bir sahibi birde inanç taşıyordu kendince. Oysa her şey o kadar güzelken bir anlık her şeyi değiştirmekte yine bizim içimizde bulunduğumuz bilincinde yansımaktaydı. Sahiplenmek gerçekten her insanın doğasında vardı ama sahip olma külfetini taşımak çok zor gelmişti artık.

Benim duygularım beni yanıltmıyorsa çağların değiştiğini, doğanın değiştiğini hep vurgulayıp duruyoruz oysa doğanında bir sahibi var ve sahip olma külfetini kendince taşımaktaydı. Taşırken giderek yozlaşan bir toplumda doğada insanlara dersler vermekteydi tabiî ki anlayana. Sahip olma külfetini taşımadıktan sonra istediğin kadar kendini vurgulasan da sen, zaten o var olan değer ve değer yargılarını yargılasan da, kim olduğunu vurgulasan da varacağın nokta sonsuz değildir.

Her şeyin bir sahibi vardır. Ağaçlarin, böceklerin, insanlarin, hatta her düşüncenin bir sahibi, birde yorumcusu ve yorumunu yaparken de kendi gibi bulmakta zordu bu sahiplikte. Her dilin bir sahibi, her düşüncenin, her duygunun, birer sahibi zihinlerde kendini boy gösterse de sahiplik külfeti sadece insanlara ait değildir.

Her amacın, her ifadenin, her yorumun, her felsefenin, bile sahibi vardır. Doğada bile sahiplilik duygusunu taşırken kendince güzellikleri, ifade ederdi insanoğlunun o yüz tutmuş duygusunu adeta vurgularcasına; ama insanoğlu kendi sahip olma duygusunu yetirirken, sadece kendi ve kendi çıkarlarını ön planda tutması da bir sahiplikti.

Sahip olma külfeti sadece insanlar için değildir. Ağacın, kuşların, böçeklerin her şeyin bir sahibi birde sahiplik külfeti var. Her geçen gün yozlaşan değerlerin bile bir sahibi, bir de geriye dönük sahipliği taşımaktadır. Duygunun, düşüncenin, ırmağın, göllerin, okyanusların yani her şeyin alabildiğince ifadesini vurgulanırcasına sahiplik külfeti vardır.