SALGIN

Günlük güneşlik di her yer, 

Okulda çocuk sesleri, civiltilar her yerde.

Ayaküstü hoş sohbetler,

Bazen de dostlarla içilen dumanı tüten mis gibi çaylar.

Meğer ne güzelmiş gündelik yapılan gezintiler.

Akşam yorgun ama umutla dönen eşler.

Haftasonu yapılan şen şakrak piknikler.

Meğer ne güzelmiş ufacık şeyler.

Geldi bir gün kapımıza salgın.

Kapandık evlerle, daldık düşüncelere.

Yaşlı olanlar daha çabuk yakalanmış,

Aldı içimizi bir sızı.

Atalarımız, annelerimiz, babalarımız başımızın tacı.

Korkuyorduk tabi bütün insanlar gibi.

Yok, ukala paylasimlar, inciten espriler.

Evet, bu bir ceza idi belki de.

İlahi Hak verdi ya bir musibet.

Kapadı ya bize bütün kapılarını?

Almalı idik bundan bir ders.

Hani ölmedi mi çocuklar?

Baktık mı biz? Duyduk mu? Gördük mü?

Kadınlar uğramadı mı savaşın ortasında tecavüze?

Iki canlı iken yarmadilar mı karınlarını?

Duyduk mu biz? Gördük mü?

Fakir ülkelerde insanlar açlıktan öldüler birer birer.

Ne oldu da şimdi boşaldı raflar?

Ya hayvanlar eziyetle oldurulmedi mi?

Söyle insanlık ne yaptın peki?

Yumdun her kötülüğe gözlerini.

Şimdi salgindan korkma sakın!

Birgün bulunur elbet ilacı.

Ama, ya o içimizde kurutamadigimiz,

Yok edemediğimiz salginlar ne olacak peki?

Bulunur mu birgün bunların ilacı???