Sanatsız bir hayat mı? düşünemiyorum bile!!!

Birinin hayatına dokunabilmek amacıyla yazıyorum. Yazı yazmak  zaten bir hayat gayesi. Bazı insanların yazı yazmadan yaşayamam şeklindeki ifadelerini ya da haykırışlarını anlamak çok da zor değil artık. Artık diyorum çünkü zaman buldukça okumaya başladığım için eş zamanlı olarak yazılar yazmaya olan kabiliyetim de artıyor, bunu hissedebiliyorum.Aslında hep merak etmişimdir , acaba cidden okumak ile yazmam birlikte gelişir mi diye. Evet galiba kabul etmek gerekiyor ki okumak yazmanın altın anahtarı. Yazmaya olan yatkınlığın artması için herkesin okuması lazım. Fark ettim ki, okumak ama eleştirel bir gözle, not alarak ,edebi bir bakış açısıyla okumak iyi bir metnin inceliklerini sunuyor adeta. İyi kitapları okudukça iyi bir edebiyat yapıyorsun. Bu sadece okuyup arkasından geliştim diye hemen yazmak fikri değil sadece. Okudukça, yazdıkça daha çok okuyorsun,daha çok yazıyorsun. Belki bu konuda iştahın artıyor, belki de sanatla,edebiyatla uğraşmak hayattaki başka kapıları açıyor insana. Hayata farklı tarafından bakmayı öğretiyor. Kitaplarda,filmlerde ,tablolarda ,şarkılarda , şiirlerde , öykülerde, heykellerde ve daha nicesinde ayrı bir incelik ,ayrı bir ahenk arıyorsun. Galiba belli bir şeyi sadece tek boyutuyla değil de diğer tüm boyutlarıyla ele alıyorsun. Mesela bir heykele bakınca sadece görünen tarafını değil gölgeleri de artık betimlemeye başlıyorsun. Tüm duyuların olayları ayrı bakış açısıyla yorumlatıyor sana. Hayattan basit beklentilerin artıyor. Dünyadan ayrılacağın günü ellerin bağlı bekleme fikrini yastıyorsun belki de. Sanatın çekimi içersine giriyorsun. Rüyaların bile bir başka oluyor, kafan daha farklı çalışıyor.İnsanları seviyorsun . Onları araştırmaya , incelemeye başlıyorsun.Artık daha çok gülüyorsun. Okuduğun kitaptaki karakterleri özümsüyosun. Bazen dönem dönem onların rollerine bürünüyorsun. Kendi iç dünyanla oyunlar oynuyorsun, aynaya baktığında bir çırpıda çevreni,burnunu, kulaklarını neyi istersen değiştiriyorsun. Sen kendini bulmaya çalıyorsun belki. Elbet zor bir iş zor bir uğraş sanat. Elbette her iş gibi onun da zorlukları var. Belki de ağır bir yük ama; çocuksu ruh halinin daimi sırrı. Her an koşuşturmaca ,belki de hayatını bunun için adama sanatı olabilir. Aslında sanatı bile bir tür sanata çevirme işi. Size ne değil mi ,öyle değil işte ? Bir şehirdeki heykelleri sayma, hepsinin niteliklerini araştırma iş bu .Valla zor zanaat. Zanaat elbette çünkü para da var bu işte. Her ne kadar zor olsa da. Ama sanatın hangi hali olursa olsun ,ki benim alanım daha çok yazı ile ilgili sanat gerçekten hayatın bir masalsılığı. Destansı bir hayat diye düşünüyorum ben. Her bir hareketi ayrı ayrı çizilmiş bir çizgi filmin her karesi ile ilgilenme işi işte; bu bile iyi bir özeti sanatın. Ne düşünürsen düşün hayatta bir uğraşın olsun. Hangi alan olursa olsun sanatın bir dalından tutun. Belki sen de benim gibi yazmak istersin. Ne dersin tut bir cümleyi ters çevir sen de benim gibi , bir şiiri ters çevir. Bak onu bile bulmuşlar. Belki hala yazılmamış , çizilmemiş, söylenmemiş şeyler vardır. Vardır diye düşünüyorum çünkü insan varsa sanat da var. Belki somut bir varlık eklenmeyecek bundan sonra ama soyut bir zemin hala sürüp gidecek biz yok olana kadar. Aslında tam bir tanrısallık sanat. Tanrının yaratıları kadar mükemmel hiçbir zaman olamasa da bu da bir tür mükemmelliğin içinden tutuş işi işte. Hayatta din gibi devlet gibi kurallar gibi bir zemin. Hem soyut hem de somut bir zemin. Bir farkındalık,bir yeniden var oluş. Düzlemsel bir zeminde boyutsuzluk sanat. Aslında aynı zamanda bir dedikodu .Çünkü senin sırların sanatınla birlikte tüm çevrene belki de tüm dünyaya dokunuyor. Ama yazının başında da dediğim gibi hangi sanatla uğraşırsan uğraş bu iş bence en başta başka bir hayata, başka bir insana, başka bir zamana dokunma işi bu sanat. Ne yaparsan yap bu isteği başka bir şeyde bulmak çok zor. Bu duyguyu tatmak için bile sanat yapmayı istiyorum ve yapıcam. Zaten istesem de durduramıyorum kendimi.