Sanırdım ki

SANIRDIM Kİ

Döndükçe dünya, güneş  doğup karanlığı gündüz edecek.
Çocuklar uyanacak, kuşlar ötecek, karlar eriyip, buzlar çözülecek.
Düşmanlıklar kalkacak, kötülükler bir bir silinip yok edilecek.
Toprak kıyamete kadar bizleri besleyip doyuracak.
Ayın nankör olduğu gecelerde, ateş böceği bize ışık olup  umut verecek.

Sanırdım ki;
Her doğan güneş bahar,
Her karanlık buz kesecek.
Toprağa düşen her yağmur damlası,
Rahmet olup bize hayat verecek.
Nerden bilirdim ki; Tanrım, bize kır çiçekleri gibi kısa ömür verecek.
Ayın nankör olduğu gecelerde, ateş böceği bize ışık olup  umut verecek.

Sanırdım ki;
Her insan kutsal, sevilip saygı görecek.
Dünyaya gelen her kul, yiyip içip memnun gidecek.
Nerden bilirdim ki; Tanrım, bu yalan dünya hep böyle dönecek.
Bir aydınlık, bir karanlık, iyi, kötü, güzel çirkin bilinmeyecek.
Sevgiler azalırken, dostluklar hepten yok olup bitecek.
Ayın nankör olduğu gecelerde, ateş böceği bize ışık olup  umut verecek.

Sanırdım ki;
Her anasından doğan çocuk, yaşayıp dede, nene olacak
Güneşte kavrulan ten içindeki tüm canlar,
Bir gün esen rüzgârlarda savrulacak.
Yüksek tepelerde yeşeren tüm tohumlar,
Sevgililer elinde karanfil, lale, nergis, gül olacak.
Ayın nankör olduğu gecelerde, ateş böceği bize ışık olup  umut verecek.

Sanırdım ki;
İnsanımız eğitilecek, cehalet tümden silinip yok edilecek.
Herkes önce kendini, sonra birbirini sevmeyi öğrenecek.
Sevip sevilmeyen hiç kimse kalmayacak.
Herkes sonunda cennete gidecek.
Sevip insanlığı öğrenmeyenler, bir karış toprağa hasret gidecek.
Ayın nankör olduğu gecelerde, ateş böceği bize ışık olup  umut verecek.
                                                                               
11.02.2012
CAHİT KARAÇ