Sanki bir rüya..

Hep burada yaşayacağımı sanmıştım. Yani İstanbul' da.. Sonra bıraktım, terkettim onu. Şimdi hatırlıyorum; her pazar sabahı Beyazıt Meydanına gidişlerimi. Ivır zıvır satıcılarının tozlu tezgahlarından eski plak, kitap, öteberi alma çabalarımı.. Durmaksızın yağan yağmurda ıpıslak, kuytu köşelerde dolaşmalarımı.. Baharda Boğaz' ın o binbir türlü kokusunu içime çekişlerimi.. Büyükdere' de Sevsay çay bahçesinde, susamlı açmayla yudumlanan çayları.. Akşamüstleri sahilde piyasa yapan o güzel, neşeli kızları.. Beyoğlu' na çıktığımda uğradığım Şehir Galerisi' nin bastıkça gıcırdayan ahşap döşemelerini..Yeni Melek sinemasının minare gibi parodisini, Saray, Emek sinemalarını.. Binbir güçlükle gittiğim Saray sinemasındaki Pepino di Capri, Adamo, Los Machucambos konserlerini.. Onlarca tiyatroda en sevilen oyuncular, oyunlar.. Pasajda midye tava, kokoreç, karidesle içtiğim ilk votka-biramı.. Nasıl terketmişim güzelim İstanbul' u..

Hep hatırlıyorum o benzersiz Adalar' ı.. Büyükada, Kınalı, Burgaz' ı, Kalpazankaya' nın pırıl pırıl sularını.. Yazın, Florya Güneş plajı' nın sımsıcak, altın gibi kumlarını, Tarabya plajı' nın alımlı ve uzak kızlarını, Caddebostan plajı' ndaki manolya ağacının altında hülyalara dalışlarımı.. Arada Yenikapı odun depolarındaki salaş meyhane, Kumkapı' da Kör Agop' da kahırlı alemler.. Hepsi rüya gibi o günler. Bir daha yaşanmayacak, ulaşılmayacak anlar, insanlar, yerler.. Şimdi hüzün ve pişmanlıkla doluyum. Nasıl bıraktım İstanbul' umu, bunca yıl onsuz nasıl yaşadım..