Şarabım sendin.

Şimdi saat sensizliği vurmakta. Harabe evin yıkık dökük duvarında kalan bir kaç nesneden biri olan saate bakıyorum. Acılarım artıyor. Zaman geçmek bilmiyor. Beş dakika önce de bakmıştım; sensizlikti. Yine sensizlik. Evet yanılmıyorum. Gözlerim ağlamaktan acımakta ama kör değiller. Bitkinim, kalkacak gücü bulamıyorum bacaklarımda. Az daha zorlansam kül gibi döküleceğim. Tek yapabildiğimin seni özlemek olduğunu bir kez daha anlıyorum. Susuşum çığlık oluyor sevdama. Hatırlıyorum bu evin yakınlarında bir yerdi, gece boyu dans etmiştik. Şimdi tüm anılarım, anılarımdaki tüm nesneler sen oluyorsun bana; canımı acıtmak için daha da. Kadehimsin tutmaya bile kıyamıyorum, dokunamıyorum zarar veririm sana diye. Öyle narin ve kırılgansın ki. Şarabım da sensin. Nasıl bir kırmızısın sen. Gözlerim kamaşıyor, öyle göz alıcısın ve öyle şeffaf. Yudum yudum içmek istiyorum seni ama bitersin diye içim acıyor. Minik yudumlarla işliyorum seni kanıma. Başımı döndürüyor güzelliğin. Dans ettiiğimiz müziğim oluyorsun sonra, ruhuma işliyorsun, iç okşayıcı bir ezgiyle. Okuduğum en güzel kitabı düşünüyorum neydi diye, sensin. Yaptığım en güzel şey yine sen. Saçımı okşayan rüzgar, gökyüzümdeki en mükemmel yıldız, denizimin en güzel mavisi. Birden kararıyor dünyam her şey eskiye dönüyor saatin sesi beynimde dolaşıyor... Başlıyor sensizlik yine. O kadar hızlı dökülüyorsun ki kadehimden, tutamıyorum seni. Kadehim de sensin onu tutuyorum sıkıca ama kayıyorsun ellerimden, düşüp paramparça oluyorsun.Denizimde fırtına başlıyor, rüzgar canımı acıtıyor okşamak yerine. Müziğimin yerinde korkunç uğultular var. Başlıyor çaresizliğim...
Çaresizliğim, sessizliğim, sensizliğim...