Sarkaçta yalnızlık var yorgunuz işte

Ey sesimin kanadını kıran sessizlik! İçimdeki gece gündüz arası pus.

Ey yollardaki tenhalık! Boşa akan öykülü su, kor kırmızı şiir, sarkaç yorgunu yalnızlık.

Yoruluyoruz hep birlikte.

Beklemeler beklerken yoruluyor, özlemeler de özlerken.

Gitmeler yoruluyor gittiğimiz yerde kalması yorarken.

Sesler yoruluyor feryatlarda. Suskunluk sessizliği boğuyor. Konuşmak çarpan sesin yankısı oluyor duvarda, düşerken yorgunlukla duyulmaza.

Kelimeler anlam yitiriyor anlaşılmazlıkla. Okuru-yazanı birken, yazılan silinmekten, okunan es geçilmekten yoruluyordu bazen.

Öykülerdir yaşamı anlamlı kılan. Yetim ve öksüz yaşamda zaman “ah”, “vah” ile yorarken yoruluyoruz.

Umut; sabrı, sabır yılları beslemekten yorgun. Gerçeğe el uzatmak tutunmaya yetmiyorken, düşler düşmekten kurtulmuyorken.

Dört yön deniz kalabalığı, yalnızlık ada.  Ufuk seyri yetmiyor aranan bulunmazken arayana.

Renkler yoruluyor düşüp kalkmaktan. Pembeler mora çalmaktan. Mavi gün karanlığına kalmaktan yoruluyor.

Kendinden kaçan mektuplar, gemiler yorgunken gitmiyor bir yerlere...

Yorulduk hep birlikte!

Beni anlamak hiç kolay değildi hayat!. Seni de…

Düz yazılıp, ters okunan bir roman yorgunluğu var şimdi üstümüzde.

Nevin Kurular

Telif hakkı yazarın kendisine aittir. İsim belirtilmeden alıntı yapılamaz.