Saylan Hocam, teşekkür ederim!

Sabah uyandığımda E-gazetede okuduğum “Flaş” haberi karşısında uyku mahmurluğumdan mı yanlış görmekteyim, yoksa hali hazırda rüyaya devam mı etmekteyim, algılayamadım!

Ergenekon’da bilmem kaçıncı dalga!

Bu kez profesörlere, rektörlere sıra gelmişti, bir de Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği’ne!...

Üzüntümü, hayal kırıklığımı, kendimi ilk etapta nasıl bir böcek gibi hissettiğimi ne yazsam, nasıl yazsam da inanın anlatamam!

Üzerimde kocaman bir ayak var gibi hissettim kendimi, bir böcektim sanki ve kurtulmak istiyordu benden o ayağın sahibi!

“Ezerim seni ha!” diyordu, sanki, kaç, saklan, kaçabiliyorsan!”

“Gözümün önünde, ayağımın etrafında olursan, ezileceksin seni edepsiz hayvan!”

Aslında alışmış olmalıydık şoklara, yine de umut üretiyor insan yüreği ve beyni, unutmak belki de bu yüzden bir armağandır insanlara, bir taraftan unutmamak adına yaşayanlar da var, elbet!

Geçecek, bitecek sanıyoruz işte masumca zaman zaman, ölümü unuttuğumuz gibi yaşarken, boy vermiş filizler umutlar yeşertiyor, dalgalanan bir al bayrakta, rast geldiğimizde bir gençliğe hitabede, aydınlık yüzlerle karşılaştığımızda…

En yakın dostlarım uğradılar akşamüzeri, televizyonun karşısına konuşlandık, Türkan Saylan’ı izledik canlı yayında, köpeğimiz bile susmuştu tam da o anda!

Yavaş sesle konuştuk sonrasında, duygularımız, düşüncelerimizi paylaştık, öyle yavaştı ki seslerimiz, rahmetli babamın Kıbrıs Harekatında pek gizli bir görev almasının fısır fısır annem ile aralarında konuşulduğunca…(Oysa ben yavaş konuşmayı aslında hiç beceremem, ağlayasım gelir, bu kez bir metanet duygusu vardı sanki üzerimde!)

Karartmalar da yapılmıştı o zamanlarda…

Daha fazlasını ise annem anlatmıştı, Cihan Harbi zamanından kalan çocuk anılarından…

Türkan Saylan’ı dinledikten sonra böcek halimden kurtuldum, ancak üzüntüm hali hazırda devam etmekte!

Uğur Dündar konusunu da bekliyordum, hatta telefonda anneme söylemiştim!

Burnunun dikine giden bir kadınımdır genelde, mantık süzgecimden geçsin yeter ki inandığım şeyler; ucuz kahramanlık denilen cinsinden, öyle kolay kolay korkutamaz bazı şeyler, ancak itiraf ediyorum, ben bile birkaç saatliğine bir şeyler yazmaktan korktum!

Hani o kendimi böcek gibi hissettiğim saatlerden söz etmiştim ya, hah işte tam da o anlarda!

Ülke inançlılar ve inançsızlar olarak bölündükten sonra ısrarla bir ayaklanmaya teşvik ediliyor, kanımca!

İlk zamanlar korkutup, sindirmek olarak yorumluyordum, ancak son durumdan sonra biraz daha fazlasını görmeye vakıf oldum sanırım!

Bunca genç, delikanlı, duracaklar mı durdukları yerde, haydi siz söyleyin!

Bunca cumhuriyet yanlısı susup da bekleyecek mi?

Hah, işte! İnançlılar ve inançsızlar diye gruplaştırılanlar yıllar boyu dökülmüş benzinlere atılan kibritlerle alev almayacaklar da ne yapacaklar?

Böcek gibi yaşamayı tercih edecek halleri yok ya insanların, öyle olsa böcek olarak evrene dahil olurduk!

Alevlerden beklenen nedir, işte ona bakmak gerekir!

Yargıya güvenin azaltılması boşuna değildir!

Askerin neredeyse terör örgütü çerçevesinde değerlendirilmesi…

Basın… Bilim… Eğitim…

Parlayan alevleri söndürecek bir tek güç kalıyor geriye: Din!

Hazırlanan kardeşi kardeşe kırdırma operasyonuna el koyacak bir tek güç kalacak: Şeriat!

Atatürk’ün gençliğe hitabını bir kez daha okumak gerekir!

Hatta, ezberlemek!

Yakın bir zamanda yasaklı yayınlar içine korkarım girecek!

Vakit varken, henüz evlerimizde oturma şansına muktedirken, henüz alanlara çıkabiliyorken, henüz Türk bayrağı bir elimizde, diğer elimizde Atatürk resmi taşıma hakkına sahipken…

Bir elimizde Türk bayrağı, diğer elimizde Atatürk resmi olsun diyenler, ah vah diyerek evlerimizde oturma lüksüne şu an sahip olabiliriz, ancak beş gün sonra ne olacağını bilememekteyiz!

23 Nisan'ı beklemeden, izninizle, Bayrağımı balkona asmaya gidiyorum!


Gülgün Karaoğlu
Nisan,14/09