Şeb i yelda

"Şeb-i yeldâyı muvakkitle müneccim ne bilir
Mübtelây-ı gama sor kim geceler kaç saat"

Sâbit

Takvimler 21 Aralık’ı gösteriyor. Yani eskiden beri coğrafya derslerinde bellediğimiz en uzun gece bu gece..

Duvardaki Ülkü takviminin 21 Aralık yazan yaprağını koparıyorum, “Bugün kış mevsimi başlıyor” yazıyor. Hemen çaprazındaki saate bakıyorum ki gündüz 14 saat 31 dakika iken gecenin 9 saat 29 dakika olduğunu görüyorum.

Eski kış geceleri geliyor aklıma.. Televizyondan başka eğlencemizin olmadığı üstelik de siyah beyaz ve tek kanalla müktefi olduğumuz zamanları düşünüyorum.. Nasıl güzel vakit geçirirdik, nasıl eğlenirdik, nasıl henüz uykuya doymamışken sabah oluverirdi çabucak..

Oysa şimdi öyle mi.. Ne gündüz yetiyor yerine getirmek zorunda olduğumuz sorumluluklarımız için ne de uzun kış gecelerini bitirebiliyoruz televizyon izlemekle, onca kanala rağmen.. Uyku deseniz artık o günlerdeki kadar tatlı, huzurlu ve dingin değil.

Bu durumun yaşanan zamanın eskiliğiyle yeniliğiyle çok da ilgisi yok galiba.. Öyle olsaydı henüz 17. yüzyılda Bosnalı şair de müşteki olur muydu şeb i yelda’dan..

Ne denilebilir ki.. Keşke çocuk kalma şansımız olsaydı. O zaman ne gam kalırdı ne kasavet..