Şehirlerin arasında kalabalığa serpiştirilmiş bir tutam tuz gibiyiz.

Bazen içimin yangınını yaralı ceylanın bakışlarında görüyorum. Uzatıyorum ya ellerimi sadece gözlerimi kapayınca tutunmak istediklerimi görebiliyorum.

Sanki..

Rüzgara avuçlarını açıp geriye doğru havalanıp uçmakta olan rüzgarın itekelemesine direnmeye çalışan minik bir kız çocuğu gibiyim.
Sanki ve sen say ki..

Yeni doğmuş bebeğin acıktığında annesine ağlaması gibi seslenişim.

Belki bir bıkkınlık belki de yorgunluk anları şizofreninin günlüğünden göz kırpan yaprak misali...

Aslında..ben ( biz ) ...

Şehirlerin içerisindeki kalabalığa serpiştirilmiş bir tutam tuz parçaları gibiyiz. Düştüğü yerde düştüğüne karışan ve ardına bakamadan eriyip giden ...

Zamanla gençliğin tazeliğinden uzak olup gençliğe yeniden düşmüş gibi hissettiren kocaman el ve ayak izlerinin gürültüsünden , altın kaplamalı dişlerin parıltısı gibi olan gülüşlerden ürkekliği öğrenirken..

Hissettiğin.......

Hiçbirşey duymak istemeden hiçbirşeyi görmek istemeden sadece durmak..

Sonra...

Sırtında dokunacakmış gibi hissettiren elin soğukluğundan kaçarken yavaşlamış kalp atışıyla ..

Simsiyah karanlığın içerisinde umutsuz gözlerle anahtar deliği gibi aralıktan sızan aydınlıktan seni çıkaracak bir sesin, nefesin gelişinin ayak seslerini duymak.

İşte o an...

Ve ben...

Minik bir çocuğum korkuların ardısıra yorulmuş, yorgunum usta diyecek kadar da büyük...

^^ Hangi şehir alır bizi basar bağrına..Hangi yalan avutabilir yüreklerimizi..Kim çalacak kapımızı bir avuç tuz için, bir dilim ekmek için yada aşk için....^^ Yalnızlığa serenad ..

Şerefine ey hayat !