Şehri unutanlardan olmak

Penceresinden başını şöyle bir uzattı genç adam. Sabahın serin bir vaktiydi henüz. Köşedeki simitçi neredeyse yarısını satmıştı simitlerinin. Mahallenin kedisi İlyas görünmüyordu ortalıklarda. Seri adımlarla sokağı arşınlayan şık bayanlar işlerine yetişmeye çalışıyor, öğrenciler ayaklarını sürüye sürüye okullarına gidiyordu. Sonra neden gözleri takıldı bir çocuğa. Elinde bir gitar taşıyordu ve belli ki bu ona garip bir haz veriyordu. Genç adam çocuğun zihninden geçenleri düşündü. Muhtemelen okulda herkes onu tanıyordu. Kutlamalarda, törenlerde belki bir şeyler tıngırdatıyordu. Bu ufak çaplı popülerlik onu ziyadesiyle mutlu ediyordu. Sonra gelecekle ilgili de pekçok hayali vardı. Bir müzik grubu kuracak, çok iyi şarkılar yapacak ve çok meşhur olacaktı. Herkes ona imrenecek, ailesi onunla gurur duyacaktı.

Tebessüm etti genç adam."Ah şu insanlar!" diye geçirdi içinden. Kendilerini öyle şartlarlardı ki mutlu olacaklarına bu uğurda her şeyi yaparlardı. Oradan oraya koşar, birilerinin sırtına basar, yalan söyler, sabah 9 akşam 5 çalışır ve "Bu da bitsin, buna da ulaşayım sonra her şey çok güzel olacak." derlerdi. Hedeflerine ulaştıklarında ise elde ettikleri o geçici mutluluktan ziyade boşa harcanmış bir ömür kalırdı avuçlarında.

Oysa bilselerdi keşke...

Hayat hedeflerden değil bu hedefe ulaşırkenki süreçten ibaretti. Aslolan vardığın yerde seni bekleyen manzara değil yolda geçirdiğin vaktin sana verdiği keyifti.

Uzaklaştı genç adam pencereden. "Bugün hangi kitaba başlasam?" diye düşündü. Sonra "Ateşe bir çay koydu, şehri unutanlardan oldu."