Udi hayalet ile keman

Saate baktım, 19.19. Ne kahvem vardı yanımda, ne çayım, ne eşim, ne yoldaşım; sigara da içmezdim zaten. Bu boş sokağa bakacak cesaretimi aradım, perdeler kapalıydı, açmaya üşendim, açamadım. Sonra yine bu keman dile geldi. Hep de o konuşurdu zaten, şarkıdaki değil; içimdeki keman... Ama biz onunla ayrılmıştık. Ben artık udi bir hayalettim. Kendime çarptım, gözyaşlarım akmayı unutmuşlardı. Bir yürek vardı, o da ağlamıyordu artık. Büyümek cesur yapıyordu insanı. Cesur... Ben, cesur udi bir hayaletim şimdi. Kendime çarpıyorum, kendi ayağıma basıyorum, kendi saçımı çekiyorum, şu kısacık saçlarımı. Hissetmiyorum. Saate baktım, 19.23. Birkaç dakikada cümleler dansa kalktılar yine, tangoları, valsları, yasları bitmezdi hiç. Bitmesini de istemezdim zaten. Biten o kadar çok şey vardı ki, kalan tümceler olmalıydı. Ben bile bitmiştim çoğu kez. Önümde duran şu çekirdek, şu fıstık, şu kâse, telefonum, bilgisayar, terliğim; bir gün hepsi benden uzaklaşacaktı. Çekirdek ve fıstık şu dakikada bile bitebilirdi. Telefonumun yerine yenisi gelebilirdi, bilgisayarım değişebilirdi, yeni bir terliğim olabilirdi. Hiçbir şey, hiçbiri, hiçbir kimse daimi değildi. Hiç kimse de hiçti. Kimse'nin 'hiç'i olabilir miydi? O zaten kimsesizdi... Saate baktım, 19.25. Bu şarkının bana kattığı bir değer var. Bak işte, yine ben cümleleri bertaraf eden oldum. Yine gönlümün ateşi yandı, buz oldum. Yanarken buza dönmek, işte en fenası buydu... Gözyaşlarım akmıyorlardı, bilmem ki neden... Sanırım insan ağlamadığı zaman büyüyordu en çok. Hiçbir şey acıtmıyordu. Alışıyordun. Cesur, udi bir hayaletim şimdi. Kemanını çaldım şarkının, affetsin beni. Ne de çok af diler oldum, yanlışlar bu kadar mı fazlalaştı? Susma keman, ben seni kendimle aldatsam bile; ne olur, sen susma... 

 

Dilâra AKSOY

 

http://www.twitter.com/merhabaomrum