İnsan olmakta, insan kalmakta çok zorlanıyorum ben arkadaş!...

İnsan olmak, herkese çok kolay gözükür ilk bakışta. Ancak, dönüp hayatıma şöyle bir baktığımda, en zorlandığım anların, insan olabilmek, insan kalabilmek için kendimi mecburen zorladığım anlar olduğunu farkettim, üzülerek; ben kendimde...

Ben ısrarla nezaketli davranırken, karşımdaki, bunu zayıflık olarak algılayabiliyor, hatta buna uygun şekilde davranabiliyorsa; kendi kafasına göre bana...

Birinin ya da birilerinin haklılığı apaçık bir şekilde ortadayken bile, başka birileri o insanlara yapılan haksızlığa sessiz kalabiliyor, seyirci olabiliyorsa...

İnsanoğlu, yeryüzüne adım attığı günden beri, haklı olmak değil, güçlü olmak işe yarıyorsa...

Ben, insan olmakta, insan kalmakta çok zorlanıyorum arkadaş!

Elini tutan çocuğunun bir sokak kedisini tekmelediğini gördüğü halde, umursamaz gözlerle olanları izleyen anne, babaları gördüğümde...

Bir güruh insan, köşeye sıkıştırdığı birkaç kişiyi öldüresiye dövdüğünde...

Sırf kendileri gibi düşünmediği, kendileri gibi davranmadığı için bir adamı, bir insanı yola getirmek, hizaya sokmak için yapılan psikolojik baskıyı, toplumsal linç girişimini gördüğümde; acıyla...

İnsan olmakta, insan kalmakta çok zorlanıyorum ben arkadaş!...

Hak arayana, demokratik tepki gösterene, çirkefleşmeden sesini yükseltenlere, adam gibi yürüyenlere, ters giden bir şeyleri insanca protesto edenlere kaba kuvvet, orantısız güç kullananları gördüğümde...

Ve zengin fakiri ezdikçe, ezdikçe...

DELİRİYORUM ben arkadaş!... İnsan olmakta, insan kalmakta başarısız oluyor, kendimi kaybediyorum ben arkadaş!...