Sen acemisin galiba!

İzmit’in Gültepe’sini bilenler bilir!  Otoyoldaki tünellerin üstü!

İzmit körfezine hâkim bir de camii var yamaçta!

Otoyolda iş yaptığım zamanlar önünden geçerken baktım çay ocağı var yanında! Durdum çay içeyim dedim!

İzmit’te öyle çay içmemiştim!

Akşamları takılayım buraya diye düşündüm! Hem çay içerim, hem de güneşin batışını seyrederim! Severim böyle şeyleri!

Akşamüzeriydi çay ocağına geldim! Baktım raflarda kitaplar da var! Oooh! Tam aradığım yer!

“Hemşerim bir çay verir misin?”

“Abi şimdi ezan okunacak! Namazı kılalım çayı sonra içeriz!”

Ulan şimdi bir de namaz mı kılacağız? Abdestim de yok!

“Nerede abdest alayım? Şadırvan var mı?”

“Olmaz mı Abi? Caminin içinde var! Gel beraber alalım! Benim de abdestim kaçmıştı!”

Ezan da okunmaya başladı!

Aceleyle üstüm başım su oldu!

Girdik camiye!

Namazdan sonra çaycı yanıma yanaştı!

“Abi sen acemisin galiba!” Dedi!

“ Ne oldu?” Diye sordum!

“Saftan uzak durdun da!”

“Terli merli millete yanaşmayayım dedim de!”

“Olur mu Abi? Safları sıkı tutmamız lazımdı!”

“Olmadı mı şimdi namazım?”

“Oldu da, bir daha öyle yapma Abi!”

Çıkışta cemaat birbiriyle tokalaşıyor! Ben de sıraya geçtim mecburen!

Çaycı sevdi beni! O akşam belki de on tane çay içtim, para almadı!

“Abi bir dahakine alırız!” Dedi!

Ertesi akşam ezandan sonra gittim!

“Abi nerede kaldın? Duymadın mı ezanı?”

Gelirken de mazeret düşünmemişim ki hemen söyleyeyim!

“Ne bileyim; geç kaldık işte!”

“Cami açık; git hemen kıl namazını Abi! Çayı gelince içersin!”

Gittim tabi!

Bu kez üzerimi ıslatmadım!