Sen de Biteceksin

Hayatta hiç bir şeyden çekmedim, duygularından emin olmayan erkekten çektiğim kadar demiştim bir keresinde. Benim hayatım söylediklerimi bana tekrar tekrar yaşatmayı çok sever, bende ders çıkaramadıklarımla tüketene kadar yaşamayı.

O kadar tuhafsın ki, iki gün önce özür dileyip iki gün sonra yıkıp geçebiliyorsun, ve bunu öyle bir pişkinlikle yapıyorsun ki biz hayretle izliyoruz. Ama artık sıktı be canım, her gün aynı yemek yenmiyor malesef ve her gün sevdiğimiz insanlara da bir gün e yeter be diyebiliyoruz.

Bana kalırsa bir şey yapmadım, valla bak sustum bu sefer. Hiç beceremem konuşmamayı, sakin kalmayı ama bu sefer sükunet denen kılıfa bürünmüştüm. Belki değişmek istediğimden, belki bir şey beklediğimden. Ya da artık yitip gittiğimizden, kim bilir? Konuşsam olmuyor, sussam o anlamıyor. En sonunda yine engelledi beni. Buna o kadar alışmışımki, bende de bi rahatlık var artık. Hiiiç şaşırmadım, anlatınca arkadaşlarım da şaşırmadı, güldük bizde ne yapalım. Onlar neye güldü bilmiyorum ama ben güzel sohbetlerimize, canım benim demelerimize, buraya geleceğim deyip hiç gelmemene, senden geçemememe güldüm. Can çıkar huy çıkmaz dedim, ama bu sefer kabullenmedim. O sabah ben de tek tek her yerden engelledim. Ezbere bildiğim yüzünün hatlarını "ya bir gün unutursam?" diye, dudaklarmda bir veda ile görmek istedim. Hafızamda bir adım, bir de sen ve sana ait şeyler olmuş. Zor olmadı ezbere bildiğim seni başka bir telefona eklemek. Hemen inceledim tabi fotoğrafı aynı mı, en son ne zaman online olmuş, durumu hala aynı mı. Sonra baktım sana, gülümsedim. Güzel bir anıyı hatırlar gibi.. Hayatımdan uzun zamandır çıkaramadım ama aklımda mıh gibi kazılı olan neyin varsa o an çıkardım. Valla bak.

Sonra ben de engelledim. Önce whatsapptan, sonra telefondan. Aramazsın bilirim zaten ama kızdım bu sefer çok sana, bu yüzden tereddüt etmedim. Bu gün bi an aklıma geldi, şimdi son mu yani dedim, ama sonra da e o zaten istemiyomuş baksana hemen çıkardı beni hayatından durup dururken dedim. O tereddüt etti mi? Etmedi. O zaman sende düşünme dedim. Sonra bi nefes verdim, üfledim seni, yittin.

Senin anlayacağın, kendimle konuştum biraz. Ama hep şu kanıya vardım; sen beni ben gibi sevmedin, sen vazgeçtin, belki de kolayı seçtin. Bunları pek düşünmüyorum artık, çok sevdiğim masallardan sıkıldığımda çocuktum, çok sevdiğim adam beni bıraktığında 22 yaşındayım. Yani uzun lafın kısası, bende artık bitirdim.

Telefondan engellemek kolay ama hayatından da çıkarabilir misin? Bunu pek sanmıyorum. Adımız gibi biliyoruz ikimizde, insanlar evini özler.

Tatile çıkmak güzeldir, yeni yerler keşfetmek. Ya da her şeyden bıkıp kendi başına kalabilmek. Genelde de bu zamanlarda elinden tutacak insan karşına çıkar, ama kendi hengamende o kadar boğulmuşsundur ki göremezsin, ya da bilirsin sana zaafı vardır, ne yapsan kabul eder bu yüzden önemsemezsin. En çok onu kesersin, en çok onu sarman gerekirken. Zayıflığından değil, sevdiğindendir her şeyine tahammül etmesi, göz yumması fark edemezsin, bilemezsin. Sonra bir gün, o başka hayatlarda ışıldarken, sen aynı yerde onu beklersin. Limanların boşa çıkmış, ellerin de hiç dokunmadığın elleri kalmış onu özlersin, çünkü yalnızca o tamamlar seni. Çünkü sana canım benim derken, senin canın o olmuştur, geç farkedersin.

Tadına baktığın dünyadan habersin, uzanabildiklerinden ibaret sanıyorsun hayatı, oysa göreceksin ezberleyeceksin tadacaksın acısını sahip olmadığının, olmak istemediğinin.

Rahatladım sanıyorsun ama seni sevmesini, çocukluğunu, olgunluğunu, masumluğunu, o çok sevdiğin deliliğini, sesini, sadece sana ait olan bekleyişini, uzun sohbetleri ve hayalleri özleyeceksin gecenin koynunda, kavga etmeyi bile isteyeceksin. Kavgalarda bile senindi çünkü.

Depremlerinde çekip gitmemiş, sağanaklarında sığınak olmuştu sana.

 Onun gülümsemesine hapsolup yokluğunda yiteceksin.