Sen de herkes gibisin…

“Bence artık sen de, herkes gibisin…”

Bir insana verebileceğiniz en büyük ceza onu, ona ait özel yerinden alıp sıradanlığın tatsız suyunda, diğerleriyle aynı kefeye koymanızdır. Bizi değerli kılan farklılıklarımızdır. Başka bir insanı bizim için farklı kılan da yine bu “sadece ona ait” olduğunu düşündüğümüz özellikleridir. Onu sıradanlaştırmak ise büyük bir cezadır. Bu, bir insana verilebilecek en ağır cezalardan biridir hatta.

Farklı algılandığınızı bilmek damarlarınızda bir tür mutluluk ilacı gibi etkili olur. Dünyanın en güzel gülen insanı, dünyanın en tatlı insanı, dünyanın en güçlü insanı, dünyanın en sempatik insanı, dünyanın en güzel insanı… olarak algılandığınız, farklılığınızın çılgın çarpıcılığının tadına vardığınız o yerde, siz dünyanın “tek”isinizdir. Dünyada da, evrende de sizin gibisi yoktur o sularda gezinirken. Bu teklik duygusu başınızı döndürür. Direkt endorfin etkisi yapar organizmanız üzerinde. Kendinizi güçlü, mutlu, yoğun, dolu hissedersiniz. Masallarda boşa mı “Kahramanım” diyor zannediyorsunuz esas kız, esas oğlana? Burada siz “Kahraman”sınızdır.

Ve bir anda; sebep fırtına, geminin dayanıksızlığı, kaptanların kabahati ya da her ne olursa olsun, değişiverir dengeler. Sıradanlaşırsınız. Aslında her ayrılıkta, ayrılanların çektiği o acının içinde; birbirlerinin hasretine dayanamamaları kadar, insanın sarsılan statüsünü kolay kolay kabullenememesi de vardır. Tekken, kahramanken, bir anda, bütün sihrini yitirmiş bir anıya dönüşürsünüz. Hiçe sayılırsınız. Yıkılırsınız. En çok bu koyar size; “Hiçe sayılmak…”

Ve, acı geçmez şair... Belki bu hayatta hiç kimse abartılacak kadar değerli de değildir! Yine de kapanış sorusu bu şiirin güzel şairinedir; “Eğer herkes gibi olsaydı senin için O; yazar mıydın bu şiiri, koca şair? Yoksa; “Yalan, yalan, yalan; seni sevmediğim yalan…” mı diyordu kalbin, harfler saçılırken parmaklarından kağıda? Yoksa, sadece acemice yapılmış bir tampon muydu bu sözler kanayan yarana? Yoksa, ayrılık da gerçekten sevdaya mı dahil...?

“BENCE ARTIK SEN DE HERKES GİBİSİN

Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor

Onlardan kalbime sevda geçmiyor

Ben yordum ruhumu biraz da sen yor

Çünkü bence şimdi herkes gibisin

Yolunu beklerken daha dün gece

Kaçıyorum bugün senden gizlice

Kalbime baktım da işte iyice

Anladım ki sen de herkes gibisin

Büsbütün unuttum seni eminim

Maziye karıştı şimdi yeminim

Kalbimde senin için yok bile kinim

Bence sen de şimdi herkes gibisin

Gönlümle baş başa düşündüm demin;

Artık bir sihirsiz nefes gibisin.

Şimdi tâ içinde bomboş kalbimin

Akisleri sönen bir ses gibisin.

Maziye karışıp sevda yeminim,

Bir anda unuttum seni, eminim

Kalbimde kalbine yok bile kinim

Bence artık sen de herkes gibisin"

N. Hikmet Ran (1918-1920)

Not: Bu şiirin Cem Karaca tarafından bestelenerek yorumlanmış halini de mutlaka dinlemenizi öneririm. “Cem Karaca - Herkes Gibisin”