Senden uzak gökyüzüne yakın

Güzel başlayan fakat aynı şekilde devam etmeyi beceremeyen bir Cuma akşamıydı. Sıkışan trafiğin ve gittikçe gerilen bir konuşmanın ortasında mavi gözlerini hiddetle üstüme dikip, o soruyu sordun:

"Seni ikna etmek zorunda mıyım?"

Bazı sözler kalpten çıkar; dudaklara doğru yol alır. Bu yolda kimisi kaybolur gider; kimisi ulaşır dudaklara; dile dökülür.

Bazı sözlerse, nereden geldiğinin önemi olmaksızın, dudaklardan çıkar ve başka bir kalbe doğru yol alır. Kimisi yolda kaybolur, ulaşamaz hiçbir kalbe. Bazılarıysa kalbe ulaşır, ya kırıp döker ulaştığı yeri ya çiçekler açtırır içinde...

Bu sözler senin dudaklarından çıkıp benim kulaklarıma ulaştığındaysa büyük  bir yangın, korkunç bir tutulma ve belki de  karşı koyulmaz bir erozyon başladı içimde. Bir yerlerde kıyamet çanları çalıyordu, sen duymuyordun.

O sorudan sonra benden geriye kalan ne varsa; ancak şu üç kelimeden ibaret cümleyi kurdu işte:

"Hayır elbette değilsin..."

Oysa daha ben bu üç kelimeyi fısıldamadan önce, yani senin sorduğun soruyu duyduğum anda

"Sağa çek" dedi ruhum... İnip gitti arabadan. Sonrasında seninle yolculuk eden bir avuç et...

Sonra sıkışan trafik açıldı. Akıp gitti yol. Ben arkanızdan bakamadım.

Arabanın camından masmavi gülümseyen göğe takılıp kalmıştı gözlerim, ruhum beni terk etmeden evvel. Ruhum içimde olmadığımdan mıdır bilmem, bir daha da gözlerimi oradan alamadım.

Sense havaya, suya karışan başarısız bir kaç sohbet girişiminden sonra, cesaret edip bana ne düşündüğümü sorduğunda; sana verecek makul bir cevap bulamadım ve çareyi gerçeği söylemekte buldum galiba.

"Gökyüzünü" dedim.

Sense bu cevaba şaşırdın. Zira, gökyüzünü göremeyecek kadar körleşmiş olmalıydı gözlerin.

Çok eski bir dostumun da söylediği gibi "Olaylardan, sorunlardan hatta hayattan sıkıldığında gökyüzüne bak. O hep oradadır ve mavidir" dedim sana...

Ruhum arkadan koşup bize yetişmiş olmalıydı bu cevabı verebildiğime göre...

"Göğe bakana kadar yanında başka maviler de var bakabileceğin" dedin.

"Bu gece" dedim, derin bir nefes alıp... "Bu gece gök bana, senden daha yakın..."

Gidecek bir yol kalmamıştı.

Bedenimi de alıp arabadan indim.

Yürüdüm ve sana bu son satırları yazdım...