Seni öpmeye geldim İstanbul'um

İstanbul’u içmeye geldim bu sabah, demli İstanbul’u. Severim ben şehirlerden tat almayı, koklamayı, yudumlamayı. Var mı İstanbul gibisi? Yorgun ama dinamik, yaşlı ama dimdik.

Yılların eskitemediği sokaklar, an’ı paylaşan İstanbulluların müdavimi eski kahveler, çınaraltı çay bahçeleri ve tarih kokan bazı semtlerde kalmış ayaküstü sohbetler, dertleşmeler. Kıymeti bilinmez değerler, kültürler…

 

Ah İstanbul’um Ah! Seni koklamaya geldim bu sabah. Balık kokan o muhteşem boğaz, içtiğim demli çay kokusu, fırından henüz çıkmış taze ekmek kokusu ya da adalara karşı mis bir kahve…

Bazen sadece sorunlara odaklanıyoruz. Yaşamımızda kıpırdaşıp ara ara kendini hatırlatan, kaybolmasından korktuğum onlarca güzelliğin ellerimizden kayıp gitmesine hüzünleniyorum, varken yok olan…

 

Trafik sesine değil, martı sesine,

Tartışan insanlara değil, tatlı tatlı sohbet edenlere,

Suratı asıklara değil, mutlu mutlu gülümseyenlere,

Çöp kokularına değil, deniz kokusuna,

Kara bulutlara değil, güneşe, adalara, martılara, güvercinlere, güllere, erguvanlara, lalelere konsantre olabilsek…

 

Ah İstanbul’um Ah! Sana sarılmaya geldim bu sabah. Eski ahşap köşkleri, boğazı yalayan yalıları, köprüleri, Kız Kulesi’ni,Galata’yı, Kadıköy’ü, Eminönü’nü, adaları, vapurları, elimden simit kapan yaramaz martıları, Beyoğlu’nu, Anadolu Kavağı’nı, kağıt helvasını, çayını, ekmeğini, midyesini, profiterol ve işkembe çorbasını özlediğim canım İstanbul’um. Bu sabah seni öpmeye geldim…