Seninle ben

Seninle ben konuşamadıklarımız kadar uzaktık

Aramızda dilsizliğin gizemli dehlizleri.

Oysa dokunsak yaralarımıza

Aynı kana verilmişti rengimiz

Ve aynı rüzgarlar savururdu küllerimizi...

Mutlak ve kesin bir hükümdür bu:

Yağmur yüklü bulutlar ağlamakla mükelleftir;

Ve bizi doğuran bir damla gözyaşıydı...

Seninle ben; hep yalnızlıkları kutsadık;

Ve bir halvet haliydi kimsesiz yolculuklarımız.

Sonra bildik ki;

Yasadışı bir işlemdi ruhumuzda gezinen.

Onun için de hep anarşist kaldık...

Ellerimi üşüten buğulu gözlerindeki hüzündü.

Ve esmer bir özlemdi ömrümün kıyılarına vuran.

Bilmem kaç kere düşlerimi kırıp parçaladım

Yıllarıma kahreden paslı bir akrebin zehrini kusarak...

Şimdi ezberini bozarak bozgunlara uğrayanınım.

Şimdi kavgalarla barışarak yılmadan koşanınım.

Gel yüzünü düşür düşlerime vuslatı yakın kıl!

Gel gör kelimelerin kifayetsiz çığlığını....CAFER DEMİRTAŞ...