Sensizlik

Bu gece korkunç bir sancı var kalbimde. Yokluğun, sessizlik ve gecenin sessizliği kesiyor etimi. Canım yanıyor, o kadar çok yanıyor ki bir damla gözyaşı bile akmıyor gözlerimden. Elim telefona gidiyor, bir mesaj bekliyorum senden. Sana git demiş olmama rağmen ben gitmedim yanındayım diyen bir mesaj. Yine kandırıyorum kendimi biliyorum, yanımdayken bile benimle olmayan birinin “ben yanındayım” demesini bekliyorum. Keskin bıçaklar batıyor tenime, ne olursa olsun gel demek istiyorum. 5 dakika benim olacaksan bile gel. O gelmeyen mesajın yerine ben aramak istiyorum seni. Arayıp özledim seni, seviyorum ben seni demek. Ben sana git diyemem, hep yanımda kal demek, 1 gece daha yanında kalayım demek. Her şeyin biteceğini bile bile, en büyük acıyı yine benim çekeceğimi bile bile son kez beni öp demek. Kendimden korkuyorum, biraz sonra tekrar her şeye baştan başlamak için seni arayacağımdan korkuyorum.

Camı açtım, sıcak dolu odama. Telefonu fırlatabildiğim kadar uzağa fırlattım. Tek çare seni arayacak bir telefonum olmaması galiba. Bu gece bu sancıları çekerek bitirmeliyim ve güneşin doğuşunu görmeliyim tekrar. Sende değil, kalbimde kabuk tutmasına izin verdiğim yaralarda ve kadehimde aramalıyım teselliyi. Devam edebilmek için tek tek kanatmalıyım o yaraları. Her akan kanda biraz daha arınmalıyım bu hüzünden bu acıdan. Unutmak yazmıyor benim sözlüğümde ama seni kaldırmalıyım bir köşeye artık. Üzerinin toz kaplamasına izin vermeliyim.

Belki ilk başta İstanbul’dan bile kaçmak isteyeceğim, seni hatırlatan yerlere gitmek istemeyeceğim. Ama acılar azalacak biliyorum, sen bir köşede tozlanmaya başladıkça ben tekrar yaşamaya başlayacağım. Bende bir gün acı çekmeden güne başlayabileceğim. Eksiklikler kapanacak bir gün, dolacak eksik yerler bilmiyorum ama yaşamaya tekrar başlayacağım.