Ses

Bugün, sokaklarda yürüdüm, tek başıma. Aslında tek sayılmazdım. Bir ben, birde ben...

Ne kadar sessizdi sokaklar, çıt yoktu. Dinledim. Ses bekledim, seslendim...
Ama ses yoktu.

Oysa yanımdan yüzlerce insan geçiyordu. Akın akın geliyorlardı sanki, ne kadar kalabalık, üstüme üstüme, hepsi bana yürüyordu.

Bu kadar sessiz nasıl gelirler, diye düşündüm. Neden kimse konuşmuyordu ki.
Bakarmısınız,
Merhaba,
beyefendi,
bayan bir dakika,
Kimse beni duymuyormuuuuuuuuuu.

O an, artık orada olmadığımı anladım. Yoktum işte.
Silinmiştim.
Kimsenin duymadığı, görmediği ben...
Gitmiştim.

Kafamı kaldırdım, gökyüzüne baktım. Oysa ben, gökyüzünü daha önce, hiç bu kadar mavi görmemiştim.

Ne kadar güzeldi. Masmavi bir düş görür gibi... Ağaçlar ne kadar yeşildi, bugün. Çiçek açmışlardı, kasımın ortasında. İnsanlar gülüyordu, mutluydular sanki...

Peki neden, ses yok...

Yürüdüm. Kimse beni görmüyordu.
Ben ilk defa, sokaklarda, bağıra bağıra şarkı söyledim.
İnsanların yüzlerine elimi salladım. Saçlarını çektim. Ellerimi yukarı kaldırdım, çığlık attım. Manavdan muz çaldım. Rahatça yedim. Koştum, durdum. Koştum, yine durdum.

Sonra...
Birdenbire uzaktan bir uğultu geldi.
SES

SUS!
Ne olur gelme, mutluyum ben böyle, istemiyorum, ses duymak istemiyorum.
Giderek artıyor, kulaklarımı kapatıyorum. Kapanmıyor. Gürültü başlıyor.
Biri, kaldırımın orta yerinde durmuş olan, bana bakıyor. Sinirli, geçemiyor, yol veriyorum. Görüyor beni.
Görüyor...