Sev(e)medim yol ayrımlarını...

Dolabımın arkasına koyduğum kutuya gözüm çarptı. Çıkardım yerinden ve koydum önüme. İçinde neler olabileceğini düşünüyorum… İçinden renkli kâğıtlara yazılmış mektuplar çıktı.Ne sevgiliden gelen ne de dost satırlarıyla bezenmiş mektuplardı bunlar… Kendime yazdığım, içimde bulunduğum durumu kimseye değil, yine kendime anlattığım, genelde kederle yazılmış satırlardı… Lise yıllarında insanın nasıl bir kederi olabilirse artık… Biriktirmişim işte kederimi, renkli kâğıtlar üzerinde… Bir yol ayrımıydı ve bıraktım liseli saflığımı yol ayrımında…

Fotoğraflar serildi önüme sonra… Kaygısız, mutlu gülümsemelerin olduğu, gözlerdeki ışıltıların kaybolmadığı, umut ifadelerinin bolca sergilendiği anlardı. Geçti gitti o zamanlar. Basketbol antrenmanlarında çekilmiş fotoğraflar vardı… Tüm eğlencemizi bir topun gölgesine bağlamıştık… Neler çekti bizden de sesi çıkmadı… Bazen mutluluktan, bazen çocukça batışların öfkesiyle oynadık… Öfkemi, sevincimi, mutluluklarımı biriktirmişim fotoğraflarda… Baktım… Hatırladım ve gülümsedim… Ve bıraktım yol ayrımında umutlu bakışlarımı…

Rengârenk boncuklardan yaptığım bileklikleri buldum sonra. Okulda takılması yasak olmasına rağmen gizli gizli kolumuzdan eksik etmediğimiz, birbirimize hediye ettikçe yapmaya heves ettiğimiz takılarımız… Hiçbir özelliği olmayan bu boncuklar nasıl da mutlu ederdi bizi… Sevgimizdi onları güzel yapan, biliyordum… Biriktirmişim onların hepsini, sevgimle beraber… Saçıldı yine bir yol ayrımında cam boncuklarım…

Ne çok şeyi biriktirmişim. Kimini eski bir kutunun içinde, kimini de yüreğimde. Ne çok şey sığdırmışım küçücük yüreğime… Acıları, kederi sarıp sarmaladım da koydum yine bir kutunun içine. Attım dolabımın ulaşılması en zor köşesine. Şimdi yüreğimde sevgim, aşkım, mutluluklarım, özverim, güvenim ve iyi niyetlerim var. Biriktirmişim hepsini… Sıkılmış gibi görünüyorlar… Kim bilir belki de akmak istiyorlar… Akıp çoğalmak, çoğaldıkça anlam katmak istiyordur yaşama… Ne çokmuş biriktirdiklerim… Şimdi akmalı… Hiç durmadan hem de… Yol ayrımlarına aldırmadan, alıp başını gitmeli…

Hayat incelikler, sevgi ve cesaret üzerine kurulu kafamda. Yol ayrımlarında durmayı sevmedim ben… Hep saptım yollara. Doğru ya da yanlış olacağını düşünmedim. Aceleci oldum. Hata yaptım, dağıttım, döktüm… Yeniden toparlamayı denedim. Biriktirdim parçalarımı… Düşüncelerimi köreltmeyi sevmedim… Kararsızlığı sevmedim... Yolumu hep bildim.

Sev(e)medim yol ayrımlarını ben…. Bu yüzden yürüdüm hep… Sonunu düşünmeden…

Resim : Hans Anderson Brendekilde