Sevgide, aşkta, umutta

Baba şimdi İzmir'de kitaplarıyla İstanbul İstanbul konuşuyordur, tam şimdi konuyu Adalar'a çekmiştir, uzun yürüyüşlere.

Anne ve oğul Güllük'te güneşin selamını alır almaz atmışlardır bedenleri ve ruhlarını balkona; gelsin çaylar, çayların yanında kız, torun, kardeş, damat muhabbetleri.

Baba Ordu'da Karadeniz'i tam şimdi almıştır karşısına, başlamıştır içini boşaltmaya; baba bilir Karadeniz'in dost olduğunu, baba bilir hayatın özünün su olduğunu, baba bilir beklemeyi, beklemeyi....

Anne Ordu'da evin balkonundan seyreder kavuşanları, uzak yoldan gelip yakınlaşanları Karadeniz'in önünde; anne kahvesinden bir yudum aldıktan sonra suyundan, ağlar hem az önceki kavuşmaya hem az sonraki ayrılığa.

Küçük kardeş işe giderken ve işten dönerken, sabah ve akşam, öğleni aradan çıkartarak düşünür hem Ordu'yu hem İstanbul'u ve tercihi Ordu'yu Karadenizle birlikte alkış yağmuruna tutar, bereket.

Ağabey oturduğu koltukta müzik dinlerken, yanında canı kızı oynarken düşünür anasını, babasını, kardeşlerini, içi bir tuhaf olur, müziğin sesini daha daha daha açtıktan sonra sımsıkı sarılır kızına aşkla!

Küçük kız, Ordu'ya evet amca der, İstanbul'a; seviyorum ikisini, ama, diye devam eder Bodrum'u çok merak ediyorum, o ışığı, ışıkları, içi kalabalığı; amca bana o ışığı göstereceksin değil mi, ben de o ışıklarla birlikte ışık olmayı istiyorum, kalabalık, daha çok.


Birazdan yola çıkacak olan siz, üç, İstanbul'a ne diyeceksiniz? Vardığınız Ordu'ya, varacağınız Karadeniz'e ne vereceksiniz? Ordu'dan Güllük'e git git git bitmez yolun bitiminde hangi sözü nasıl bırakacaksınız o suya, Akdeniz'den izinli Ege'ye?


Baba İzmir'de
kitaplarıyla mutlu
anne Güllük'te
oğluyla rüzgârıyla
huzurlu
baba Ordu'da
Karadeniziyle
hoşsohbet
anne Ordu'da
çocuklarıyla torunuyla
gencecik
küçük kardeş
hep arzu dolu
şehir şehir
ağabey düşlerinde
hep yolcu
ve küçük kız
babasının ellerinde
elleri yazar
mavi mavi
siz üç
üçünüz İstanbul
Ordu Güllük
aşıkları
hep yolcusunuz
yolsunuz
sevgide
aşkta
umutta.