Sevgiliye...

Hayat acımasız, garip bazense yalan. Bilemiyorum... Bazen durup soruyordum kendime: Neden? Neden kaybeden hep ben oluyorum diye... Düsünüyorum ve anlıyorum ki kaybeden ben değilim aslında. Döktüğüm her gözyaşı, kaybettiğim her umut bana güç veriyormuş meğer...

Boşuna değilmiş ağlayıp sızlamalarım uzun süren arayışlarım... Bu belki güzel bir başlangıç belki de mutlu bir son benim için... Bilemiyorum.ama üzülmüyorumda... Uzun süredir ilk kez böyle hissediyorum sanki bu satırları ben değil kalbim yazyormuş gibi. Hemde Kırılmış, paramparça edilmiş yerlerinden sevgi pırıltıları saçarak... Saçların başkalarına ait :) gözlerin, yüzün ve kalbin de öyle. Biliyorum çünkü az önce söyledin... Üzülmüyorum çünkü... Çünkü... Söyledim ya sonu umrumda değil önemli olan başıydı bu hikayenin... Belki aradığın beyaz atlı prens değilim siyah bir atım var ama onu beyaza boyayabilirim senin için... Ancak seni bir yalan rüzgarı ile alıp götüremem. Yalnızca hissediklerimi yaşar yaşatırım ama belkı sen de böyle mutlu olanlardansındır? Evet... Evet benım minik prensesim.. Sanırım anladın artık :) diyeceğim şu ki: Bu kırgın, bitkin ve üzgün kalbim artık senindir... Belki onu güzelce tamir edip saklamak istersin sonsuza dek... Böylece tam ortasındaki kor tekrar alevlenir. Sevginle besler, büyütürsün onu büyüdükçe büyür büyür büyür ve büyür... Belki de istediiğin şey onu umarsızca bir kenara fırlatmaktır... Korkma sakın hiç kırılmam buna :) Söyledim ya seçim senin. Kalbim de öyle... Tatlı rüyalar benim küçük meleğim...