Sevginin kıymeti miydi bu?

Hızlı ama ufak adımlarla yolu geçmeye çalıştılar. Onlara göre hızlı, bana göreyse en yavaş adımdı. Yeni sevgililer gibi el ele tutuşmuş, hiç bırakmayacakmışcasına bir elmanın iki yarısı gibiydiler. Teyze 70 civarlarında amca da belki birkaç yaş daha büyük.

Birinci yolu geçtiler. Yeşil çimenli refüjde beklediler bir süre araçların geçişini seyrettiler. Amca bir adım önde, teyze ise elini sımsıkı tutarken yolu yine hızlı, ama ufak adımlarla geçtiler. Onlara imrendim doğrusu. Hep böyle miydiler, hep böylemi kalacaklardı. Gençliklerinde nasıllardı kim bilir? Gördüm ki asıl yaşlanınca lazımdı dayanacak bir omuz, tutulacak bir el... Gençlikte kimin elini tutarsan tut, kime sarılırsan sarılır, kimden yardım istersen alırdın. Ama yaşlanınca tek bir arkadaş olmalıydı kalbi seninle atan, seninle soluk alan...

Sevginin kıymeti miydi bu?

Ona iyi bakacaksın, onu koklayacaksın ki; yaşlandığında tutacağın bir el, yaslanacağın bir omuz olacak.

Onu bir çiçek gibi büyüteceksin, seveceksin ki; yaşlandığında boynun bükük kalmayacak.

Onu seveceksin, sevgi sözcükleri söyleyeceksin ki; yaşlandığında sana omuz silkmeyecek, sırtını dönmeyecek.

Ona şarkılar söyleyeceksin, şiirler okuyacaksın ki; yaşlandığında duyduğu nağmelerde seni anmalı, sana ağlamalı, sen göçüp gidersen elini kalbine koyduğunda senin için atmalı, senin sevginle ayakta kalmalı...

Ben bunları düşünürken hikayemin kahramanları, uzaktan gelen kırmızı renkli otobüse yöneldiler, yine ağır adımlarla ve yavaşça binip, gittiler.