Sevgiyi erteledik biz.

Küçük tombul ayaklarıyla koşturuyor bir bebek. Biraz daha büyüyünce koşuşturan bir çocuk olacak. Dünyanın bin türlü dalaveresinden habersiz, kirden pastan bir haber; neşeyle çığlıklar atacak. Sanki bin yıl var bu bebelerin büyümesine. Hiç kirlenmemiş bir dünyaya doğmuş gibi hepsi. Ve hiç yalan söylemeyecekmiş gibi bakıyorlar. Yaradan masumiyeti, saflığı, berraklığı onlara bırakmış. Büyüdükçe büyüsü bozuluyor hayatın, biliyorum

Genç olunca insan. Deli deli akıyor kanı. Bir sevdaya kanmak ve öylece kalmak istiyor. Düşünmek, düşünmek ama sadece onu. Ellerini, gözlerini, saçlarını düşünmek. Başka bir derdimiz yokmuş gibi. Ne ekmek kavgası, ne hayat pahalılığı. Otobüs kuyrukları, işsizlik hepsi vız gelir tırıs gider. Kar yağarken terlemek ve temmuzun ortasında üşümek, aşk böyle bir şey işte. Gemileri yakmak, dünyaya kafa tutmak; değiştirmeye çalışmak her şeyi kökünden tam da delikanlı işi hayallerdir.

Sevgiyi erteledik biz. Yıllar geçti, saçlar ağardı, dünya değişti ve biz erteledik. Bir bebeğe aferin demeyi unuttuk. Bir kediye yemek verirken gözlerindeki teşekkürü görmedik. Sevmeyi sandıklara kaldırdık hep başka baharlarda açmak için. Genç kızları yaşlı heriflere verirken insan değildik ama çok sakindik. Ya vaktimiz ya aklımız olmadı anlamak için. Durup bakmadık kendimize aynalarda.

Yorgunuz. Bu şehir, bu insanlar, bu soğuk. Yorgunuz, kovuğumuzdan çıkmak istemiyoruz aslında. Yazmak da , sevmek de, yaşamak da emek istiyor. Gönüllerin birbirini anlaması, gözlerin birbirini seçmesi, ellerin birbirini bulması sevgi işi. Bir köpeği sevdiğinizde gözlerindeki buğu. Bir insana güvendiğinizde size duyduğu inanç hep insan işi duygular.

Sevgiyi erteledik biz. Hiç bitmeyecek vakitler düşledik; hep aceleydi işlerimiz. Ama hata ettiğimizi bilsek o da bir şey yeniden başlamak için….