Şeytan uçurtmasının kuyruğunda takılı kalmış ipini koparan şiir...

“Neden bahsediyorsunuz, maskeli yüzler, yalan bir dünya, gerçeğini yitirmiş soğuk cümleler…” İskeletin üstüne giydirilmiş ten kostümü, yüzümüzün altında duran sadece kemik, baştan aşağıya bir maskeli balo değil mi beden, konuştuğumuz kurduğumuz cümleler ritüelinden çıkarmaya çalıştığımız anlam yığınları, bir süre sonra aklın dehlizinde çöp olan gönülsüz kurulmuş paragraflar… Siz bi de benim gönlüme bakın. Yasemin kokan sokaklarıyla bir bahar günü kurduğum cümlelerle sayfayı karartma çabamla ne kadarda çaresiz bir düş gibi duruyorum edebiyat penceresinde… Açılmamış kapıların eşiğinde yitirdiğimiz aşk nameleri sokak çocuklarının dilinde bezirgan başı şimdi… Kırk yıl hatrı kalan kahvelerin telveleri gibi yüreklerimiz, sulanmayı unutmuş pencere çiçeklerinin polenlerinde uçuşan aşk susuzu ruhlar gibi serseriyiz belki de, cumbasında cesarete yenik düşmüş bir aşkın çatlayan plağında cızırtı olmak isteyen sesim yutkundukça içimde yankılanan nihavent bir aşk bestesi şimdi… Tabi bir de bir mahalle meyhanesinde öğlen rakısına eşlik etmek isteyen dudaklarım, sevgilinin son öpüşüne meze şimdi… İpinin ne zaman kopacağından habersiz şeytan uçurtmasında kuyruk olma isteğim bir de…