Sigara illeti

Yazdıklarımı bu zıkkımı kullanmayan okumasın bence. Çünkü içerken de anlamıyorlar, bıraktığımızda ya da bırakmaya çalıştığımızda da anlamıyorlar. Ne meret bir bağımlılık olduğunu, hiç sigara kullanmayan bilebilir mi? 

Ben sigarayı otuzbeş yıl önce tanıdım, tanımaz olaydım diyorum hep. Neden başladığımı ilk nerede içtiğimi bile hatırlamıyorum. İçmişim işte... M.Ö diyebileceğim bir zamanda televizyon mu vardı ki... Bize zararlarını anlatan anne ve babalar ya da büyüklerimiz mi vardı ki. Kendime hiç yakıştıramadığım bu alışkanlık bu aralar nasıl yaşam merkezim haline geldi. iki haftadır içmiyorum çünkü. 

Bundan önce de beş kez denemiştim. Hamileyken, bebeğimi emzirirken hiç içmemiştim M.Ö yıllar bile olsa. Ama bu bırakışıma '' sigarayla son dansım ' diyorum. Nasıl zorlanıyorum ara ara inanamazsınız. İlk bir hafta nikotin bantı kullanarak, acımı hafifletmek istedim. Sonra sigaraya verdiğim para ile işe yaramak istedim ve İran kedisi edindim kendime. 

İlk hafta kolay geçti de, şimdi felaket. Evdekiler ''saldırgan''olduğumu sıkça söylüyorlar. Ama inanmak ne mümkün. Öyle normal geliyorum ki; ben ben'e. Çoğunluk aynı görüşte olduğundan kabullenmekten başka bir şey düşmüyor bana. 

En kötüsü ne biliyor musunuz, gece kalkışlarımda, titreyerek bile olsa, balkon sefalarımdı. Balkona çıkamaz oldum. Bazen çayı veya kahveyi elime aldığımda, ayak uçlarıma kadar cızladığımı hissediyorum. Kimbilir saniyenin kaçta kaçıdır mereti hatırlama... Sigara bırakmanın fiziksel ve psikolojik boyutu varmış. Ben fiziksel boyutunu atlattım gibi. Nefes tıslamalarım geçti. Psikolojik boyutunu aşmış değilim henüz. Geliyorlar arada sırada. Çok sinirli oluyorum ara ara. Gittikçe süre kısalıyor gerçi. Ama şunu biliyorum ki bu son. Bana başkası bu kadar zarar veremez çünkü. 

Esas bana katlanan aileme teşekkür borçluyum. Ben başarmış gibiyim. Hadi siz de bir deneyin lütfen.